Filary UE były pewnym pomysłem na podział sfer współpracy w ramach Unii Europejskiej. Model filarów (zwany także modelem świątyni, ponieważ trzy filary mogły by podtrzymywać dach świątyni greckiej) został wprowadzony przez Traktat z Maastricht (1992 r.).
Podział na filary został jednak zniesiony wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego i wprowadzeniem osobowości prawnej UE – w związku z tym, że UE stała się jednolitą organizacją międzynarodową i doszło do umocnienia spójności organizacji oraz ujednolicenia procesu decyzyjnego, co poskutkowało zniesieniem struktury filarowej.
I filar dotyczył kwestii rozstrzyganych w ramach wspólnoty (rola główna Rady Europejskiej) – w jego ramach zawierała się wspólna polityka rolna, rynek wewnętrzny, polityka strukturalna i unia gospodarcza. Do I filaru należały także kwestie związane z Układem z Schengen.
II filar obejmował kwestie związane z polityką bezpieczeństwa i zagraniczną. Organem odpowiedzialnym za decydowanie w tych kwestiach była Rada Unii Europejskiej.
III filar dotyczył natomiast spraw wewnętrznych, a także wymiar sprawiedliwości (współpraca w sprawach karnych). Celem działań podejmowanych w ramach filaru III było zapewnienie bezpieczeństwa obywateli krajów członkowskich – walka z przestępczością zorganizowaną, przemytem i handlem narkotykami, rasizmem i terroryzmem.
W ramach rozwoju podziału UE na filary rozważano również IV filar czyli wspólną politykę obronną.