hospicjum dworskiego. Wspierała także zdolnych chłopców z ubogich rodzin, zapewniając im dostęp do edukacji. Niejednokrotnie pod wpływem Jadwigi Henryk Brodaty zamieniał karę śmierci czy długiego więzienia na prace przy budowie kościołów lub klasztorów.
Św. Jadwiga dbała także o kościoły w swoim księstwie. Wiele z nich wyposażyła w szaty liturgiczne haftowane ręką jej i jej dwórek; dbała także o wystrój świątyń. Po śmierci męża wstąpiła w 1238 roku do klasztoru sióstr cysterek w Trzebnicy, który wcześniej sama ufundowała (jej córka Gertruda była tam przełożoną). Przez następne 40 lat życia spożywała pokarm tylko dwa razy dziennie, bez mięsa i nabiału. Często pościła o chlebie i wodzie. Stosowała także biczowania, nosiła włosiennicę i praktykowała czuwania nocne.
Zmarła w opinii świętości 14 października 1243 r., mając ponad 60 lat. Zaledwie 24 lata później, 26 marca 1267 r., została kanonizowana (w aktach procesu kanonizacyjnego stwierdzono 70 cudów, które miały miejsce w latach 1249-1264). W 1680 r. na prośbę Jana III Sobieskiego papież Innocenty XI rozciągnął kult św. Jadwigi Śląskiej na cały Kościół. Jej wspomnienie kalendarzu liturgicznym przypada na dzień 16 października.