Pokój augsburski był pokojem kończącym pierwszy okres wojen religijnych między katolikami i luteranami w Niemczech. Został zawarty na sejmie Rzeszy w Augsburgu 25 września 1555 r. Podpisał go cesarz Karol V.
Na mocy postanowień pokojowych na terenach niemieckich zalegalizowano luteranizm i wprowadzono zasadę cuius regio, eius religio (czyj kraj, tego religia) – od tej pory wyznaniem obowiązującym poddanych było wyznanie ich władcy. Kto z poddanych nie chciał zastosować się do tego ustalenia, miał prawo sprzedać swoją posiadłość i bez uszczerbku na majątku opuścić kraj. Tym samym wzrosło znaczenie książąt terytorialnych i ich niezależność w stosunku do cesarza Rzeszy.
Pokój augsburski przyczynił się do złagodzenia napięć religijnych w Rzeszy, ale równocześnie pogłębił rozbicie polityczne Niemiec i ukazał niemoc władzy cesarskiej. Stanowił również zaprzeczenie wolności sumienia jednostki ludzkiej i indywidualnej tolerancji. Był równoznaczny z uznaniem równorzędności luteranizmu (ustalenia pokojowe nie obejmowały innych wyznań powstałych w wyniku reformacji) wobec katolicyzmu. Jedynym przejawem katolickiej przewagi było prawo o tzw. rezerwacjach kościelnych (łac. resevatum ecclesiasticum), pozbawiające duchownych, którzy po 1552 przeszli na luteranizm, wszelkich beneficjów kościelnych. W izbie sądowej Rzeszy, do której uprawnień należały także sprawy religijne, mieli odtąd zasiadać przedstawiciele obu wyznań.