Wiersz zaczynający się od słów: „Witajcie, kochane góry...” opatrzony został numerem jeden w „Księdze ubogich” Kasprowicza. Za jego sprawą zostaje wprowadzona do tomu tematyka górska. Podmiot liryczny powraca w rodzinne strony po długim okresie rozłąki i z zachwytem rozpoznaje znajome miejsca.
Wiersz zawiera duży ładunek emocjonalny. O pozytywnym nastawieniu podmiotu lirycznego świadczą zwroty: „kochane góry”, „droga rzeko” czy wykrzyknienie: „O jakżeż tu miło! jak miło!”. Podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do elementów krajobrazu, traktując je jak dawno niewidzianych przyjaciół. Dostrzega zmiany, jakie zaszły pod jego nieobecność:
(…) I śledzę, czy coś się tu może? / Od kiedyś nie zmieniło?/ Nic, jeno w chacie przydrożnej/ Zmarł mój przyjaciel leciwy/ I uschły dwie wierzby nad rowem (…).
Poeta wyraża swoje spostrzeżenia w sposób prosty i bezpośredni. Z radością dostrzega, że czas w górach płynie wolniej, niewiele się tu zmienia. Dla sensu wiersza istotny jest również zabieg zestawienia śmierci człowieka ze śmiercią drzew – zjawiska te są sobie bliskie, tak jak człowiek jest bliki naturze, podlega tym samym prawom co ona.
Sielski obraz górskiego pejzażu kontrastuje z nieprzyjazną miejską rzeczywistością:
(…) Wrzaskliwy rozgwar miasta,/ I owa śmieszna cierpliwość,/ Co z wyrzeczenia wyrasta./ Oddalone to są przestrzenie, / Pustkowia, bezpłodne głusze (…).
Kontakt z naturą to ukojenie dla duszy „ja” lirycznego. Górski pejzaż staje się inspiracją do zadumy nad życiem i przemijaniem człowieka:
(…) A za to płyną od pola/ Twórcze podmuchy wieczności,/ Co śmierć na życie przetwarza/ I ścieżki myśli mych prości (…).
Śmierć stanowi nieodłączny element życia, jego naturalną konsekwencję. Nie budzi gniewu ani buntu, podmiot liryczny akceptuje taki porządek rzeczy. To właśnie natura „prości” jego myśli, pozwala mu dostrzec te podstawowe prawdy. Owa postawa afirmacji życia i jego akceptacji we wszystkich przejawach wyrasta z ducha franciszkanizmu.
Wiersz, podobnie jak pozostałe utwory z „Księgi ubogich”, ma regularną budowę. Składa się z czterowersowych strof napisanych wierszem tonicznym. Rymują się tylko wersy drugi z czwartym. Całość ujęta jest w klamrę – pierwsza i ostatnia zwrotka brzmią tak samo.