Interpretacja i motywy
Baśń o czterech wiekach ludzkości stanowi mitologiczne wyjaśnienie genezy zła i cierpienia. Najważniejszym motywem jest tu topos złotego wieku, czyli czasu, w którym człowiek był nieśmiertelny, wolny od trosk i nieszczęść. Mircea Eliade nazywa ten okres „illo tempore” – „owy czas” – moment na początku, kiedy świat był rajem. Topos ten łączy się z motywem raju, Arkadii i dzieciństwa.
Mit przekazuje wizję świata, w którym następuje stopniowa degradacja człowieka. Każdy kolejny wiek stwarza dla ludzkości coraz trudniejsze warunki bytu. W wieku srebrnym dzieciństwo wprawdzie przypomina rajski czas, ponieważ trwa sto lat, ale człowiek traci przywilej nieśmiertelności, a jego dojrzałość jest krótka i pełna smutku. Wiek brązowy to z kolei czas nieustannych wojen i wielkich herosów. To wtedy dokonują wielkich czynów wybitni bohaterowie, tacy jak Herakles. Natomiast wiek żelaza stanowi ostatnie stadium degradacji ziemskiej rzeczywistości. Metale szlachetne symbolizują więc jakość czasów i ludzką wartość.
Mit o czterech wiekach ludzkości wyraża przekonanie, że przeszłość była idealna, natomiast teraźniejszość jest tylko jej niedoskonałym odbiciem. Stąd wzięło się przekonanie, że to, co było na początku należy utrwalać w postaci obyczajów, wierzeń i kultury. Z motywem złotego wieku łączy się także topos raju utraconego i „ubi sunt” („gdzie się podziały”), wyrażające kult dla przeszłej tradycji i nostalgię, za tym, co było dobre, ale zostało bezpowrotnie utracone.