Interpretacja
Mit o Pandorze stanowi mitologiczne wyjaśnienie genezy zła. Można tu zaobserwować dwa istotne elementy. Po pierwsze zło pośrednio pochodzi od bogów, ponieważ to oni stwarzają Pandorę i dają jej puszkę z nieszczęściem. Z drugiej strony nie zsyłają oni na ludzkość nieszczęścia, a jedynie potencjalną możliwość jego pojawienia się.
Po drugie natomiast zło zostaje sprowadzone na ludzkość za pośrednictwem kobiety. Można więc zauważyć w micie o Pandorze pewne pokrewieństwo z biblijnym opisem grzechu pierworodnego. W Księdze Rodzaju to bowiem Ewa ulega pokusie węża i zjada zakazany owoc. Kobiecość jest w obu wypadkach czymś niebezpiecznym i zwodniczym. Najistotniejszą cechą płci żeńskiej okazuje się próżność i niezaspokojona ciekawość, które skłaniają kobiety do niebezpiecznych zachowań. Z opowieści o Pandorze wynika, że kobiecość wiąże się z działaniem nieracjonalnym, obce jest jej bowiem przewidywanie konsekwencji swoich czynów, natomiast ważniejsze jest kierowanie się emocjami.
Puszka Pandory stała się uniwersalnym symbolem źródła wszelkich nieszczęść, co znalazło odzwierciedlenie w językowej frazeologii. Istotnym motywem mitu jest również kobiecy podstęp.
Motywy
Najważniejsze motywy mitu to motyw zła, nieszczęścia, kobiety, kary.
Bohaterowie
Pandora – kobieta stworzona na polecenie Dzeusa przez Hefajstosa
Atena – bogini, która obdarza Pandorę sztuką tkacką
Afrodyta – bogini ofiarująca Pandorze urodę i kobiecy powab
Hermes – posłaniec bogów, prowadzi Pandorę przed chatę Prometeusza
Prometeusz – bóg, podejrzewa podstęp bogów
Epimeteusz – brat Prometeusza, mąż Pandory, godzi się na otwarcie puszki