Księga Wyjścia (gr. Exodus) to druga z ksiąg Starego Testamentu, kontynuacja historii o losach narodu wybranego. Tytuł księgi odnosi się do wielkiej wędrówki Izraelitów pod przewodnictwem Mojżesza. W tej części Biblii na szczególną uwagę zasługuje wątek kontaktów pomiędzy Stwórcą i przedstawicielami ludu wybranego. Bóg sprawuje opiekę nad Izraelitami, wpływa na jego losy (cuda, plagi egipskie), napomina, prowadzi ku Ziemi Obiecanej, ale i karze tych, którzy sprzeciwiają się Jego woli.
Najważniejsze wydarzenia:
1. Zesłanie plag egipskich i opuszczenie Egiptu przez Izraelitów – Bóg, poruszony ciężkim losem Izraelitów, wyznacza Mojżeszowi misję wyprowadzenia ludu wybranego z Egiptu i wprowadzenia go do tzw. Ziemi Obiecanej. Mojżesz, wraz z bratem Aaronem przedstawia wolę Boga faraonowi. Gdy ten odmawia, Bóg zsyła na państwo egipskie kolejne plagi (przemiana wody w krew, żaby, komary, muchy, choroby bydła, plaga wrzodów, grad, szarańcza, ciemność). Dopiero ostatnia z nich – śmierć synów pierworodnych – przekonuje faraona, by zezwolić Izraelitom na opuszczenie Egiptu. Uciekinierom, zmuszonym do konfrontacji z wojskami rozgniewanego władcy, przyjdzie z pomocą sam Bóg, otwierając im drogę przez Morze Czerwone. Początkowo wędrówka przebiega bez większych utrudnień. Bóg zsyła swemu ludowi cudowny pokarm – mannę – i wskazuje właściwą drogę poprzez słup dymu (nocą – słup ognia). Z biegiem czasu zniecierpliwieni podróżnicy zaczynają szemrać przeciwko Mojżeszowi.
2. Przekazanie dziesięciu przykazań – Mojżesz, wzburzony zachowaniem Izraelitów, udaje się na górę Synaj. Bóg przekazuje mu dekalog. W tym samym czasie, w obozie wędrowców narasta bunt.
3. Bunt Izraelitów i kara za grzechy – Powracający Mojżesz zauważa, że jego towarzysze odlali ze złota posąg cielca i oddają mu cześć. Wzburzony bohater rozbija tablice. Następuje podział na wiernych Bogu i zwolenników nowego kultu. Wędrówkę kontynuują ci, którzy pozostają przy Mojżeszu. Zostaje też odnowione przymierze z Bogiem. Mojżesz spisuje prawa przekazane przez Stwórcę, buduje namiot przeznaczony do modlitw z Bogiem i wyznacza grupę kapłanów odpowiedzialnych za zachowanie obrzędów.