„Jagnię i wilcy” to przykład bajki epigramatycznej, bardzo zwięzłej. W czterech wersach poeta zdołał opowiedzieć krótkie zdarzenie, zawrzeć dialog i morał.
Pierwszy wers – „Zawżdy znajdzie przyczynę, kto zdobyczy pragnie” – to sentencja stanowiąca morał całego utworu. Jest to prawda obowiązująca w ludzkim społeczeństwie, zobrazowana w kolejnych wersach na przykładzie zwierzęcych bohaterów.
Jagnię symbolizuje w bajce niewinności i słabości. Wilki
Utwór stanowi polemikę z przekonaniem, że ludzkie społeczeństwo kieruje się wyższymi prawami, które chroniłyby słabszych i bezbronnych. Mimo praw i zasad, racja bowiem i tak pozostaje po stronie silniejszego. Ludzie zachowują się podobnie jak zwierzęta – przestrzegają prawa, kiedy obawiają się kary. Pewni, że nic im nie grozi, jak wilki w ciemnym lesie, nie zważają na reguły, ale dbają o własny interes. Wilki są okrutne, jednak wina leży także po stronie jagnięcia, które zapuszczając się samotnie w las postąpiło wyjątkowo nierozważnie.
Bajka Krasickiego jest więc satyrą na ludzką głupotę. Pytanie „Jakim prawem?” ukazuje tylko naiwność ofiary, która sama sprowadza na siebie nieszczęście.