Bajka „Słowik i szczygieł” to utwór bardzo zwięzły. W czterech wersach przedstawia krótką rozmowę między słowikiem i szczygłem, zakończoną puentą. Poeta posłużył się tu trzynastozgłoskowcem, zastosował rymy parzyste, dokładne, żeńskie.
Sytuacja liryczna jest bardzo prosta – szczygieł zagadnął słowika słowami: „Szkoda, że krótko śpiewasz”. Słowik odpowiedział mu celną ripostą, stanowiącą zarazem puentę utworu: „Lepiéj krótko, a dobrze, niż długo, a miernie”.
Słowik, który symbolizuje tu artystę biegłego w swojej sztuce, zwraca uwagę na to, co stanowi prawdziwą wartość w dziele artystycznym. W sztuce nie liczy się mianowicie ilość, ale – jakość wykonania. Słowa te można odnieść również do innych dziedzin życia, np. oracji. Ta sama maksyma dotyczy bowiem też mówców, którzy potrafią przemawiać długo, ale nie mówią nic istotnego.