W postaciach swoich bohaterów Samuel Beckett ujął wyraz swojej wizji ludzkiej egzystencji, jej dwoistości. Wynika z niej, że człowiek z góry skazany jest na niepowodzenie, porażkę, a jego starania nie mają żadnego sensu. By osiągnąć zamierzone cele ludzie próbują kreować swoich własnych bożków lub jakieś inne doskonałe siły, które usprawiedliwiają ich postępowanie. Właśnie taką nieokreśloną siłą wydaje się być dla Estragona i Vladimira tytułowy Godot.
Ważnym tematem sztuki Becketta jest kwestia przemijania i upływu czasu. Nie jest to jednak proces postępu, ale raczej regresu. Człowiek jest degradowany przez targające nim wątpliwości związane z koniecznością podejmowania decyzji i powstające w ich wyniku sprzeczności. Człowiek zmienia się zatem na niekorzyść ponieważ upada społeczeństwo, zbiorowość. Ludzkość i jednostka pociągają się wzajemnie ku upadkowi. Relacja człowieka jako zindywidualizowanej jednostki człowieka jako członka społeczności jest podstawą beckettowskiej antropologii.
Zarówno ludzkość jak i człowiek charakteryzują się elementami o sprzecznych cechach, które pomimo wzajemnego wykluczania się są skazane na trwanie ze sobą, a więc przywiązanie do materialności oraz wartości duchowe, a także cielesność i fizjologia z rozumem i intelektem. Te ambiwalencje zostają umieszczona w charakterach bohaterów dramatu.