Geneza
Sztuka Samuela Becketta reprezentuje tzw. teatr absurdu. Została napisana w języku francuskim i wydana w roku 1952 w Paryżu. Autor przełożył swoje dzieło na język angielski – przekład ukazał się w 1955 roku. Sceniczna premiera sztuki miała miejsce 5 stycznia 1953 roku w Paryżu, a w Polsce wystawiono ją w Teatrze Współczesnym w 1957.
Gatunek
Teatr absurdu to jeden z najważniejszych kierunków we współczesnej dramaturgii – poprzez groteskę i ironię pisarz ukazał własną wizję świata i kondycję człowieka. Na scenie przesłanie to realizowane jest poprzez luźne, dość statyczne skojarzenia oraz liczne, pełne absurdalności i bezsensu dialogi.
Tytułowy Godot
Przez cały czas trwania sztuki czytelnik zastanawia się kim jest tytułowy Godot, ponieważ jest to postać najmniej określona w utworze. Wszyscy bohaterowie sztuki trwają w oczekiwaniu na jego nadejście, choć on nigdy się nie pojawia – jedynym śladem jego istnienia jest jego wysłannik – Chłopiec. Oprócz informacji o tym, że Godot ma nadejść, otrzymujemy od niego również zarys jego postaci – Godot miał był być srogi i posiadać siwa brodę. Jedyną wskazówką wydaje się pozostawać etymologia imienia Godota – pochodzi ono od angielskiego słowa God, oznaczającego ‘Boga’, połączonego z francuską końcówką -ot. Całość słowa można by zatem potraktować jako zdrobnienie i odczytywać imię Godot jako „bożek”. Być może w metaforycznym odczytaniu przesłania sztuki Becketta rzeczywiście tytułowa postać symbolizuje nadprzyrodzoną siłę, związaną z losem głównych bohaterów dramatu.
Metaforyczność sztuki
Utwór Samuela Becketta stanowi metaforyczne ujęcie świata i ludzkich losów. Świat przedstawiony wypełniony jest licznymi symbolami w zakresie scenografii, rekwizytów, gestykulacji bohaterów czy dialogów. Każdy kolejny element w zaskakujący sposób nawiązuje do już zastanej scenerii i wydarzeń, które już się odbyły. Ten zabieg powoduje wielość interpretacji dzieł Becketta, nie tylko Czekając na Godota. Symboliczne znaczenie ma tutaj każdy szczegół z otoczenia, ale również postawy samych bohaterów.
Czas i miejsce akcji
Te dwa elementy również noszą znamiona symboliczności w sztuce Becketta. Miejsce wydarzeń ściśle koresponduje z przebiegiem akcji. Można uznać, że świat bohaterów jest ścisłym odzwierciedleniem rzeczywistości, uproszczonym obrazem świata prawdziwego. Kamień i drzewo, wokół którego rozgrywają się dialogi Estragona i Vladimira stanowią metaforę przyrody, droga, przebywanie jej przez bohaterów jest symbolem przestrzeni typowo ludzkiej, cywilizacji, kultury. Ważną, równie metaforyczną rolę pełni w utworze następstwo dnia i nocy, wyrażające proces przemijania – ludzkiego życia i świata w ogóle.
Pozycja człowieka w świecie
Samuel Beckett stworzył w swoim dramacie własną antropologię. Najważniejszym problemem jego jednostki jest wynaturzenie i degeneracja. Okazuje się bowiem, że wchodząc w relacje społeczne człowiek zatraca wiarę w podstawowe wartości, bez namysłu przyjmując zmasowane ideologie. To powoduje jego powolny, ale sukcesywny zanik jego indywidualizmu i zaważa na jego autentyczności. U Becketta te dwa sposoby egzystencji (zgodny z naturą świata i człowieka oraz asymilację w warunkach społeczno-kulturowych) odzwierciedlają dwie grupy bohaterów: Estragon i Vladimir oraz Lucky i Pozzo. Każdy człowiek staje w życiu przed takim wyborem: podporządkować się powszechnie przyjętym zwyczajom i normom społecznym czy pozostać w zindywidualizowanej, acz odosobnionej świadomości.