Ramzes
To stuletni król Egiptu sprawujący rządy żelazną ręką, surowy nawet dla samego siebie. Faraon srogo karze wszelkie przejawy niesubordynacji. Matkę swojego wnuka rozkazuje pochować pośród niewolników, gdyż okazywała im zbyt wielką łaskę za życia. Nauczyciela Horusa skazuje na wygnanie, bo wpajał wnukowi odrazę do wojen, ucząc go zasad sprawiedliwości, dobroci i okazywania litości pokonanym. Wreszcie wtrąca do więzienia ukochaną Horusa, Berenikę.
W chwili choroby nie waha się podjąć ryzyka – zażywa lekarstwo, które ma go uzdrowić lub zabić. Jednocześnie wzywa do sali faraonów swojego wnuka, by ten czekał w niej na pierścień władcy w razie jego śmierci.
Dla Ramzesa najważniejsze jest zapewnienie Egiptowi nieprzerwanej władzy, dlatego nawet na łożu śmierci myśli tylko o kraju. Ponad wszystko przedkłada dobro Egiptu. Nie dba o losy jednostki, lecz o państwo jako całość. W swoich ocenach kieruje się rozumem.
Horus
Trzydziestoletni wnuk króla Egiptu, Ramzesa. Wrażliwy na krzywdę ludzką, skłonny do ugody, ustępstw i pertraktacji z wrogami Egiptu, niechętny wojnom i przemocy. Zakochany w Berenice, która z mocy rozkazu faraona Ramzesa przebywa w więzieniu klasztornym, a którą Horus zamierza uwolnić zaraz po objęciu władzy w Egipcie.
Horus rozmyśla o tym, co zmieni, gdy przejmie władzę. Pragnie ulżyć swojemu ludowi, obniżając podatki i czynsze, chce poprawić dolę niewolników, zapewniając im dni wolne od pracy oraz zakazując bicia, pragnie także podpisania pokoju z Etiopczykami oraz zakazania tortur jeńców. Horus chciałby odmienić również swój los, dlatego przygotowuje edykty, dzięki którym jego dawny nauczyciel mógłby wrócić z wygnania, ciało jego matki zostałoby przeniesione do katakumb królewskich, a jego ukochana – Berenika – mogłaby opuścić więzienie klasztorne.
W ostatniej chwili życia najważniejsza dla niego jest miłość. Horus ponad interes kraju przedkłada miłość i dobro jednostki. W swoich ocenach kieruje się uczuciami.