Po królu Fryderyku II tron duński objął jego syn Chrystian IV. Rządy w państwie objął mając zaledwie 11 lat, stąd też długi okres jego panowania – 60 lat. Dania w początkowym okresie jego panowania będzie przeżywała okres pokoju, aż do czasu rozpoczęcia wojny ze Szwecją w roku 1611.
Natomiast w roku 1608 oraz 1609 w nowożytnej Europie powstały dwa obozy. Pierwszym z nich była Unia Protestancka – na czele z palatynem reńskim Fryderykiem V, a drugim była Liga Katolicka pod przewodnictwem księcia bawarskiego Maksymiliana. Poszczególne kraje Europy opowiadały się po stronie wybranego obozu, w skutek czego przyszły konflikt – wojna trzydziestoletnia nabrała cech konfliktu międzynarodowego.
Wojna trzydziestoletnia swój początek miała w Czechach – Defenestracja praska z roku 1618. Natomiast punktem kulminacyjnym tego etapu wojny była bitwa pod Biała Górą z roku 1620. Wówczas to klęskę ponieśli protestanci czescy wobec obcej władzy Habsburgów. W efekcie nastąpiła eksterminacja protestantów czeskich oraz wyniszczenia kraju.
Sukcesy jakie odnosiły wojska cesarza oraz ligi katolickiej, które były dodatkowo wspierane przez hiszpańską gałąź Habsburgów, w pierwszej kolejności zaniepokoiły kraje niekatolickie. Był to jeden z powodów przystąpienia króla duńskiego Chrystiana IV, który przeszedł na luteranizm, do wzięcia udziału w wojnie. Drugą przyczyną była obawa władcy duńskiego przed wzmocnieniem się ligi katolickiej na obszarze Rzeszy – przez co mogłaby ona zagrozić interesom jego państwa na Bałtyku.
Etap duński wojny trzydziestoletniej przypada na lata 1625 – 1629. Rozpoczął się od przystąpienia strony duńskiej oraz Republiki Zjednoczonych Niderlandów i Anglii do sojusz anty – cesarskiego. W szczególności Danię w jej przystąpieniu do wojny wspierała katolicka Francja, która przyłączyła się do przymierza w roku 1635. Kardynał Richelieu bowiem obawiał się rosnącej siły Habsburgów w ówczesnej Europie. Dania wystawiła na początku 20 tysięczną armię pod własnym dowództwem.
Jeszcze w roku 1625 Dania stanęła na czele obozu protestanckiego, do którego poza wymienionym państwami doszły również Siedmiogród, Palatynat Reński oraz Dolna Saksonia. Głównodowodzącym siłami został Ernst von Mansfeld. Okres ten jednak był niepomyślny dla strony protestanckiej. Armia ligi katolickiej pod dowództwem Johna Tillego, pokonała siły Dani oraz Palatynatu – bitwa pod Lutter am Barenberge.
Po tym wydarzeniu wojska wkroczyły w roku 1626 do Dolnej Saksonii, w roku następnym do Holsztynu oraz Jutlandii. Sam Mansfeld zniesławiony i pokonany zmarł niedługo po tym. W roku 1629 zawarto pokój w Lubece między Danią a Cesarstwem. Wówczas to strona duńska odzyskała utracone wcześniej obszary. W zamian zobowiązała się nie ingerować w wewnętrzne sprawy Rzeszy Niemieckiej.