Pyrrus – Pochodzenie
Król Epiru, krainy w północno – zachodniej Grecji nad Morzem Jońskim w latach 307 – 302 p.n.e. i od roku 297 p.n.e. do swej śmierci, król Macedonii (288 – 285 r. p.n.e.), król Sycylii w latach 278-276 p.n.e.. Syn króla Epiru Ajakidesa i królowej Ftii II. Jeden z najwybitniejszych taktyków wojskowych ówczesnej epoki, znany z powiedzenia pyrrusowe zwycięstwo, które powstało od jego imienia, z powodu zwycięskich bitew okupionych ogromnymi stratami wojennymi.
Pochodził z rządzącego w Epirze plemienia Mollossów. Od roku 303 p.n.e. przebywał na wygnaniu w Egipcie. Zyskał tam przychylność władcy z dynastii Ptolemeuszy (założona przez jednego z generałów Aleksandra Wielkiego) – Ptolemeusza I Sotera, poślubił jego córkę Antygonę. Była to jedna z jego pięciu żon, z którą miał syna Ptolemeusza oraz córkę Olimpię. Jego drugą żoną została Lanassa, córka króla Syrakuz Agatoklesa. Miał z nią syna Aleksandra III – przyszłego króla Epiru. Trzecią żoną Pyrrusa, była Birkenna – córka Bardylisa II, króla iliryjskich Dardanów. Dwie ostatnie żony nie znane są z imienia. Pierwsza z nich była córka Audoleona, króla Pajonów. Ostatnią żoną byłą od roku 281 p.n.e. córka Ptolemeusza Keraunosa króla Macedonii.
Pyrrus – Osiągnięcia
Dzięki wsparciu króla egipskiego, Pyrrus w roku 297 p.n.e. odzyskał władzę w Epirze. Jego współregentem był Neoptolemos, którego jednak Pyrrus szybko pozbawił władzy oraz wpływów. Głównym celem życiowym Pyrrusa było doprowadzenie własnego kraju do pozycji wielkiego mocarstwa. W tym celu próbował podbijać inne państwa hellenistyczne. Interweniował w sporach dynastycznych w Macedonii, co zapewniło mu panowanie nad terenami granicznymi, w tym m.in. – Ambracją, Amfilochią oraz Akarnanią. Dzięki swojemu drugiemu małżeństwu, zapewnił sobie wpływy na wyspach Lefkas oraz Korfu. Wykorzystując walki wewnętrzne dowódców armii Aleksandra Wielkiego (diadochów), podbił na krótki okres czasu pół Macedonii oraz w roku 287 p.n.e. Tesalię.
W celu stworzenia własnego państwa w zachodniej części Morza Śródziemnego, Pyrrus wyprawił się przeciwko Italii. Pod pretekstem pomocy dla Tarentu nękanego przez Rzym, wyruszył na czele dwudziestopięciotysięcznej armii oraz z trzydziestoma słoniami. W Italii dwukrotnie zadał Rzymowi klęskę – w bitwie pod Herakleją w roku 280 p.n.e. i rok później pod Ausculum.
Następnie wystąpił przeciwko Kartagińczykom, sprzymierzonym z Rzymem, zajmującym Sycylię. Podporządkowawszy sobie praktycznie całą wyspę, niespodziewanie zawarł z Kartaginą pokój, po czym powrócił powrotem do Italii. Po nierozstrzygniętej bitwie pod Benewentem w roku 275 p.n.e. – z Rzymianami, powrócił do Epiru.
Kolejny atak Pyrrus przeprowadził na Macedonie, którego władcę udało mu się uwięzić. Następnie nieoczekiwanie przeniósł swoje działania wojenne na Peloponez, gdzie rozpoczął obleganie Sparty. Pyrrus zginął podczas jednej z walk ulicznych w Argos.