Przebieg kariery Napoleona Bonaparte - kolejne etapy

Napoleon Bonaparte rozpoczął swoją karierę wojskową w bardzo młodym wieku,  mając bowiem jedynie 17 lat został podporucznikiem w pułku artylerii, uprzednio skończywszy francuską szkołę wojskową. Mimo tego aż do wybuchu rewolucji nie wyróżniał się zbytnio z grona francuskich oficerów niższego szczebla. Po wybuchu rewolucji wyraził dla niej swoje poparcie, co pozwoliło mu na kontynuowanie kariery w wojsku rewolucyjnym.

Podobnie jak wielu innych ambitnych i młodych oficerów, potrafiących wykorzystać rewolucję do wspięcia się na szczyty, młody Napoleon Bonaparte zaczął piąć się w górę po szczeblach oficerskiej kariery. Wyróżnił się w czasie oblężenia Tulonu (opanowanego przez siły wrogie rewolucji) w roku 1793, za co został ostatecznie awansowany do stopnia generała. Jego karierze zagroził częściowo przewrót termidoriański w roku 1794, młody Bonaparte cieszył się bowiem poparciem jakobinów i utrzymywał stosunki z niektórymi ich przywódcami. Jednakże Napoleonowi udało się ujść  z życiem, mimo ciążącym na nich podejściem. Zyskał sławę dzięki stłumieniu nieudanego przewrotu rojalistów w Paryżu 5.10.1795 roku. Wkrótce potem został wysłany do Włoch, gdzie Republika toczyła walki z Austrią. W czasie trzyletniej kampanii, do roku 1797 udało mu się pobić siły austriackie i zmusić Cesarstwo do zawarcia pokoju w Campo Formio. Wtedy też zaczęły się pierwsze związki Napoleona z Polakami, gdy siłom francuskim zaczęły pomagać, organizowane przez Jana Henryka Dąbrowskiego, Legiony Polskie.

Władze Dyrektoriatu tymczasem zaczęły obawiać się popularności młodego generała. Sądzono (jak wykazała historia słusznie), że ambitny Napoleon może wykorzystać poparcie i sympatię jakim go darzono do próby przejęcia władzy. Wobec tego Dyrektoriat zaaprobował plany uderzenia na Egipt, później zaś na Indie, co miało wyłączyć z wojny ostatniego przeciwnika Republiki, jakim była Anglia. Jednocześnie miało to oddalić Napoleona od Francji.  Bonaparte wyruszył do Egiptu w roku 1798 i również tam zaczął odnosić sukcesy, zmuszając Anglików do odwrotu. Młody wódz nie czekał jednak na koniec kampanii i zostawiwszy dowodzenie swoim podwładnym powrócił do Francji. Dyrektoriat mianował go dowódcą wojsk w Paryżu, sam zaś Napoleon zebrał wokół siebie grono zwolenników, którzy podobnie jak on uważali, że Dyrektoriat jest za słaby, by utrzymać władzę. Plany zamachu były dodatkowo wspierane przez jednego z członków Dyrektoriatu, Emmanuela Josepha Sieyes'a, który uważał, że po zamachu uda mu się z łatwością uchwycić władzę dyktatorską.

18 brumaire'a (9.11.1799) doszło do zamachu stanu, dzięki któremu puczyści przejęli władzę w państwie. Prędko okazało się, że Sieyes pomylił się w swojej ocenie Napoleona, ten bowiem, jak mówiono później, okazał się „mieczem” mądrzejszym od „ramienia”, które go prowadziło i prędko odsunął swojego wspólnika od realnej władzy. Formalnie Francją rządził Konsulat, złożony z trzech członków, w praktyce jednak zdominowany przez Napoleona. Władza Napoleona była już tak silna, że w roku 1804,  po przeprowadzeniu referendum w kraju, koronował się 2 grudnia na cesarza Francuzów, tworząc Cesarstwo Francuskie i ostatecznie kończąc okres rewolucji. Tytuł ten zachował aż do swojej ostatecznej klęski w roku 1815.