Posługująca się pismem cywilizacja oraz społeczeństwo typu miejskiego narodziły się na równinie Dolnej Mezopotamii. Pismo klinowe (ideograficzno - sylabiczne), było jednym z największych osiągnięć ludu Sumerów, którzy pojawili się pod koniec IV tysiąclecia p.n.e. na tym obszarze.
Na początku było bardzo niedoskonałe, wykorzystywane głównie w życiu codziennym oraz w gospodarce, np. do prowadzenia wykazów i rachunków. Najstarsze formy pisma stworzonego przez Sumerów pochodzą z końca IV tysiąclecia p.n.e. Początkowo było ono pismem obrazkowym (piktograficznym), jednak wraz z rozwojem cywilizacji zaczęły oznaczać również sylaby, z czego powstał alfabet (ok. 700 znaków). Do pisania Sumerowie wykorzystywali gliniane tabliczki, na których wyciskali znaki od lewej strony do prawej. W późniejszym czasie stworzyli też specjalne szkoły, w których uczono pisania. W ich epoce powstały też pierwsze dzieła literackie, epopeje np. słynny poemat o Gilgameszu . Pismo klinowe przetrwało do końca I tysiąclecia p.n.e. System sumeryjski przejęły inne ludy zachodniej Azji. m.in. Babilończycy i Asyryjczycy, które wykorzystywały je przystosowując do swojego języka. Odkrycie inskrypcji, dokonane przez brytyjskiego badacza Sir H.C. Rawlinson w 1836 roku, ułatwiło odczytanie pisma Sumerów. Inskrypcja z Behistun posiadała trójjęzyczny napis (staroperski, nowoelamicki, babiloński), w roku 1853 odczytano pismo nowoelamickie, a w 1857 roku - pismo babilońskie.