Jednym z najbardziej pomijanych aspektów I wojny światowej jest jej front bałkański, gdzie Państwa Centralne toczyły ciężkie walki z wojskami Serbii, wspieranymi przez Ententę. Należy przecież pamiętać, że wojna zaczęła się właśnie od kryzysu, spowodowanego zabójstwem austro – węgierskiego arcyksięcia Ferdynanda w Sarajewie, 28 czerwca 1914 roku. W wyniku owego kryzysu Austro – Węgry wypowiedziały Serbii wojnę, 28 lipca 1914 roku, uruchamiając tym samym sieć sojuszy łączących potęgi europejskie i doprowadzając do wybuchu światowego konfliktu.
Kampania serbska była przez władze Austro – Węgier traktowana po macoszemu, uważano ją bowiem za wyprawę pacyfikacyjną przeciwko słabej armii serbskiej. Nie doceniono jednak uporu i determinacji Serbów. Pierwsze ofensywy wojsk Austro – Węgier zostały krwawo odparte, a wojska serbskie okazały się doskonale walczyć w obronie ojczyzny. Po ciężkich i krwawych walkach c.k. armii udało się zająć Belgrad 2.12.1914. Już wkrótce potem jednak, w bitwie pod Kolubarą (toczonej do 15 grudnia) Serbom udało się pokonać armię austriacką i odzyskać stolicę. Kampania zimowa zastała c.k. armię niemal na pozycjach wyjściowych. Niepowodzeniem skończyły się również zimowo – wiosenne ataki armii Austro – Węgier. Aż do października 1915 roku sytuacja na froncie bałkańskim wydawała się patowa, aż do czasu przyłączenia się Bułgarii do walki po stronie Państw Centralnych (14.10.1915). Kombinowana ofensywa zmusiła zdziesiątkowaną epidemią tyfusu armię serbską do opuszczenia własnego terytorium. Ententa przetransportowała ocalałych na wyspę Korfu, gdzie armia odtworzyła się i w 1918 stanowiła awangardę sił wyzwalających swój kraj. Tymczasem front bałkański był utrzymywany przez ekspedycję francusko – brytyjską, która korzystała z baz na terenie Grecji (Saloniki). Grecy, mimo że formalnie neutralni, zostali niejako zmuszeni do udzielenia owej pomocy Entencie.
W sierpniu 1916 roku Rumunia, zachęcona obietnicami Ententy i sukcesami rosyjskimi na froncie, przyłączyła się do wojny przeciwko Państwom Centralnym. Okazało się jednak, że entuzjazm wojenny nie szedł w parze z przygotowaniem do wojny. Do końca roku armia rumuńska została praktycznie zniszczona, a kraj znalazł się pod okupacją niemiecką.
Dopiero w roku 1918 sytuacja na froncie bałkańskim uległa zmianom. Wtedy to ciężaru wojny nie wytrzymały słabsze Państwa Centralne, czyli Bułgaria i Turcja. Wycofały się one z wojny odpowiednio 29 i 30 września 1918 roku. Ofensywa Ententy wyzwoliła praktycznie Serbię, wkrótce zaś również Austro – Węgry zawaliły się pod ciężarem wojny, pozwalając Entencie na odniesienie zwycięstwa na tym froncie.
Front włoski
Równie interesujące są również walki na froncie włoskim, prowadzone w latach 1915 – 1918. Włochy były jeszcze od drugiej połowy XIX wieku sojusznikiem Niemiec i Austro – Węgier, jednym z elementów składowych Trójprzymierza. Stopniowo jednak ów sojusz zaczął się coraz bardziej rozluźniać. Miały na to wpływ zatargi terytorialne pomiędzy sojusznikami, jak również ambicje mocarstwowe Włochów, którzy uważali, że większe korzyści przyniesie im sojusz z Ententą. Stąd też po wybuchu I wojny światowej Włochy ogłosiły początkowo neutralność, by przyłączyć się do wojny po stronie Ententy 23.05.1915 roku. Okazało się jednak, że armia włoska jest kompletnie nieprzygotowana do wojny. Bardzo szybko front ustabilizował się na linii Alp, gdzie walczono w bardzo trudnych warunkach terenowych. Włosi przeprowadzili pomiędzy 1915 a 1917 rokiem jedenaście (!) mniej lub bardziej nieudanych ofensyw pod Isonzo, tylko po to, by ponieść ciężką porażkę w czasie dwunastej bitwy (24.10 – 7.11.1917). Tym razem stroną atakującą były Państwa Centralne, które doprowadziły do dużych strat armii włoskiej. Wkrótce jednak wojska niemieckie zostały ściągnięte do ofensywy we Francji, pozostawiając Austro – Węgry samotne, podczas gdy Włosi dostali znaczące wsparcie od sojuszników. W dwóch ciężkich bitwach nad Pawią i pod Vittorio Venetio (1918), wojska włoskie odniosły w końcu znaczące sukcesy. Już wkrótce monarchia austro – węgierska nie była w stanie dalej prowadzić działań wojennych i pod koniec października 1918 roku również ten front przeszedł do historii.