Najważniejszymi cechami konstytucji jako ustawy zasadniczej są:
1. szczególna treść – określa ona podstawowe zasady ustroju politycznego i społecznego, reguluje ustrój oraz zakres kompetencji naczelnych organów państwa, a także precyzuje podstawowe prawa i obowiązki obywateli. W prawie może obowiązywać tylko jedna konstytucja;
2. szczególna forma – oznacza:
a) szczególną nazwę – tylko ten akt określany jest mianem Konstytucji i żaden inny akt nie powinien mieć takiej samej nazwy;
b) odrębny, szczególnie rozbudowany i utrudniony tryb powstawania, uchwalania i dokonywania zmian w konstytucji. Tryb powstawania często określony jest w odrębnej regulacji konstytucyjnej, jej projekt przygotowywany jest przez specjalne ciało polityczne, które pozostaje poza systemem komisji parlamentarnych. Zmiany w konstytucji mogą być przeprowadzone tylko szczególną ustawą, która zostanie przyjęta większością głosów. Ponadto rewizja konstytucji może wymagać potwierdzenia w referendum;
3. szczególna moc prawna – cecha ta mówi o najwyższym miejscu konstytucji w systemie prawa stanowionego (na zasadzie hierarchiczności), o podporządkowaniu się i zgodności z nią wszystkich innych aktów normatywnych. Jest to akt nadrzędny w stosunku do innych ustaw, które muszą być z nią spójne. Ponadto wszystkie organy państwa mają nakaz realizowania postanowień konstytucji i zakaz jej naruszania.