Siedem darów Ducha Świętego
Dary Ducha Świętego są dyspozycjami, które sprawiają, że człowiek wiedzie życie moralne i jest posłuszny Boga. Traktuje się je jako uzupełnienie cnót. Dary te są wymienione w Księdze Izajasza, niemniej w katolicyzmie dodaje się do spisu jeszcze dar pobożności:
I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej. (Iz 11,2)
U autora Księgi Izajasza powyższy fragment jest opisem błogosławieństw Boga dla oczekiwanego Króla Mesjańskiego. Nie są to zatem dary przeznaczone dla każdego człowieka. Z kolei w religii chrześcijańskiej dotyczą wszystkich wiernych.
Dar mądrości pozwala na uczestniczenie w mądrości samego Jezusa. Powoduje, że chrześcijanin wybiera w życiu to, co pozwala mu się przybliżyć do Boga i życia wiecznego. Pomaga mu również przejść przez cierpienia i trudy. Jest bardziej związany z kierowaniem się miłością niż inteligencją. W swoim myśleniu mądry człowiek wykracza poza doczesność.
Dar rozumu jest darem, który pozwala człowiekowi wnikać w Tajemnicę Bożą. Dzięki niemu chrześcijanin wie, co jest najważniejsze na jego drodze. Ten dar jest również dyspozycją potrzebną do przyjęcia wiary. Dzięki niemu człowiek jest w stanie zrozumieć ofiarę Jezusa na krzyżu.
Dar rady sprawia, że człowiek potrafi cieszyć się życiem. Usuwa niepokój, wątpliwości i pomaga podejmować dobre decyzje. Przynosi zarówno spokój duszy jak entuzjazm oraz chęć działania.
Dar męstwa daje siłę w najcięższych momentach życia i pozwala człowiekowi wyzbyć się lęku przed śmiercią. Pomaga także oprzeć się pokusie czynienia zła. Daję odwagę, aby iść przez życie z Jezusem. Jest również źródłem wytrwałości.
Dar umiejętności sprawia, że człowiek patrząc na świat, potrafi odnaleźć w nim Boga i odkrywać sens stworzenia. Pozwala również chrześcijaninowi ustrzec się przed przecenianiem dóbr doczesnym. Dzięki temu darowi można dokonać właściwej oceny rzeczywistości.
Dar bojaźni Pańskiej jest świadomością własnej kruchości i małości wobec Boga. Dzięki temu darowi człowiek jest zdolny do unikania grzechu, ponieważ kocha swojego Ojca i nie chce sprawiać mu zawodu. Chrześcijanin dba o swoją przyjaźń z Panem i nie chce jej zerwać. Jeśli dojdzie do jakiegoś naruszenia, jest gotowy do pokuty i zadośćuczynienia.
Dar pobożności sprawia, że chrześcijanin traktuje Boga jako własnego Ojca. Człowiek wychwala Go i adoruje, okazuje Mu swoją miłość i szacunek. Pobożność wyraża się również w stosunku do drugiego człowieka, który powinien być pełen serdeczności i ciepła – na innych ludzi należy patrzeć jak na braci i siostry.
Charyzmatyczne dary Ducha Świętego
Charyzmaty (gr. „dary”) są specjalnymi darami Ducha Świętego. Są nimi obdarzane zarówno jednostki, jak i całe grupy. Zostają udzielone w celu budowania Kościoła i działają dla wspólnego dobra wszystkich wierzących. Do darów - charyzmatów zalicza się: władzę czynienia cudów, łaskę uzdrawiania, rozróżniania duchów, dar proroctwa, dar języków oraz dar ich tłumaczenia. Niezależnie jednak od charakteru charyzmatu, człowiek obdarzony specjalnym darem powinien wykorzystywać go „w miłości”. Ponadto żaden dar nie zwalnia chrześcijanina z podporządkowania się władzom kościelnym.
Na pierwszym miejscu św. Paweł stawia dar proroctwa: Starajcie się posiąść miłość, troszczcie się o dary duchowe, szczególnie zaś o dar proroctwa! (1Kor 14,1)
W kontekście daru języków należy pamiętać o pojęciu glosolalia (gr. „mówienie językami”). Jest to przerywane i niezrozumiałe wydawanie głosu przez człowieka podczas modlitwy i oddawaniu czci Bogu, które wskazuje na obecność Ducha Świętego. Człowiek obdarzony charyzmatem wyższym, czyli darem proroctwa, jest w stanie przetłumaczyć i wyjaśnić te wypowiedzi. U Św. Łukasza dar języków przejawia się w mówieniu językami obcymi.(Dz 2,4)
Charyzmatykiem nazywa się osobę, która została obdarzona jednym ze szczególnych darów Ducha Świętego. Szczególną rolę do charyzmatów przywiązują wspólnoty Zielonoświątkowców.
Najwięcej informacji o charyzmatach i korzystaniu z nich zawarte jest w 1 Liście do Koryntain autorstwa św. Pawła.