Fascynacja zjawiskami paranormalnymi była szczególnie widoczna w epoce romantyzmu. Romantyczni twórcy i myśliciele szukali prawdy o świecie w tym, co pozarozumowe i niepoznawalne zmysłowo. W epoce Młodej Polski artyści odkryli na nowo romantyczne idee i postulaty. Kontestowali bowiem pozytywistyczną wiarę w osiągnięcia cywilizacji. Młodopolski nurt w literaturze bywa z tego powodu nazywany neoromantyzmem. Romantyczne utwory i koncepcje stały się na powrót ważnym punktem odniesienia dla artystów i myślicieli. Chętnie sięgano po twórczość Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego, na nowo interpretując i rozwijając wymowę ich dzieł. W Młodej Polsce, podobnie jak w romantyzmie, istotnym tematem była sztuka i rola artysty w świecie. Najwybitniejszy młodopolski artysta, Stanisław Wyspiański, zainteresował się romantyczną koncepcją wieszcza narodowego, który podejmuje ważne dla całego narodu tematy. Stworzył więc dramat pod tytułem „Wesele”, w którym podjął refleksję na temat kondycji polskiego społeczeństwa.
Rola duchów, widm i zjaw w „Weselu”
Dramat Stanisława Wyspiańskiego przedstawia przenikanie się dwóch światów – realnego i fantastycznego. Akcja utworu rozgrywa się w izbie weselnej, w której odbywa się zabawa po ślubie poety z wiejską dziewczyną. W pewnym momencie goście weselni zaczynają dostrzegać istoty fantastyczne. Są to duchy ludzi, którzy odegrali ważną rolę w historii Polski lub symbolizują narodowe toposy. Pierwszą zjawą jest Widmo, które objawia się wiejskiej dziewczynie o imieniu Marysia. Okazuje się, że tajemnicza zjawa to zmarły narzeczony Marysi. Postać ta jest aluzją do romantycznego bohatera – nieszczęśliwego, niespełnionego kochanka. Kolejnym z duchów jest Stańczyk – nadworny błazen Jagiellonów, który wdaje się w rozmowę z Dziennikarzem. Bohaterowie dyskutują o upadku narodowych ideałów, ale nie mogą dojść do porozumienia. Stańczyk jest bowiem przedstawicielem przeszłości – czegoś, co przeminęło bezpowrotnie. Weselnikom ukazują się także inne dwie ważne postacie z polskiej historii – rycerz Zawisza Czarny, bohater bitwy pod Grunwaldem oraz hetman Franciszek Ksawery Branicki, który został uznany za zdrajcę ojczyzny. Wyspiański przypomina w ten sposób trudne dzieje polskiego narodu, jego mroczne i chwalebne czyny. Symbolem zła, które czai się w społeczeństwie, jest duch Jakuba Szeli, przywódca antyszlacheckiego powstania chłopskiego. Przytaczając tę postać, Wyspiański dekonstruuje młodopolską chłopomanię i wskazuje, że porozumienie między stanami społecznymi jest tylko pozorne.
Rola duchów, widm i zjaw w „Dziadach części II”
Dramat Mickiewicza przedstawia przedchrześcijański obrzęd Dziadów, który polega na wywoływaniu duchów zmarłych. Uczestnicy obrzędu chcą pomóc duszom w dostaniu się do nieba. W czasie seansu wywołują duchy ludzi, którzy proszą o ratunek i pomoc. Mickiewicz pokazuje w ten sposób ludowy sposób myślenia na temat grzeszności i sprawiedliwości. Moralność ludzi prostych związana jest z ludowymi przekonaniami na temat sensu i celu życia. Żeby wejść do nieba, trzeba być człowiekiem, który przeżył w swoim życiu cierpienie i doświadczył wielu trudów.