Realizm magiczny - definicja, cechy, przedstawiciele

Realizm magiczny zrodził się w Niemczech w latach 20. XX wieku, ale bardzo szybko zyskał ogromną popularność w Ameryce Łacińskiej i stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych cech literatury iberoamerykańskiej. Prekursorem tego nurtu był tu Miguel Angel Asturias, który w 1930 roku wydał „Legendy gwatemalskie”. Było to dzieło silnie inspirowane wierzeniami i tradycjami Majów, które pisarz zintegrował z symbolami chrześcijańskimi.

Jednym z pierwszych autorów tworzących w tym nurcie był również Argentyńczyk Jorge Luis Borges. W jego twórczości etap ten inicjuje „Powszechna historia nikczemności” (1935), w której pisarz sięga po mitologię, by opisać historię Buenos Aires. Jego kolejne zbiory opowiadań i esejów kontynuują ten nurt, często stanowią przewrotne komentarze do dzieł, które nigdy nie istniały. Można tu wymienić „Fikcje”, „Alef” czy „Ogród o rozwidlających się ścieżkach”.

Realizm magiczny jest prądem, w którym zderzają się dwie przeciwstawne tendencje: dążenie do realistycznego opisu rzeczywistości, a jednocześnie wprowadzenie do tekstu elementów fantastycznych. Relacja pomiędzy tymi dwiema estetykami polega na szczególnym rodzaju syntezy, a mianowicie takim, że to, co realne