Geneza
Przypowieść o chwaście jest fragmentem z Nowego Testamentu, z Ewangelii świętego Mateusza. Należy ona do grupy tekstów objaśniających istotę królestwa Bożego i losów ludzkości po końcu świata.
Czas i miejsce akcji
Czas i miejsce akcji mają charakter umowny. Można powiedzieć, że chodzi o czas siania i żniw, zaś terenem wydarzeń jest pole pszenicy.
Interpretacja
Przypowieść o chwaście ma znaczenie eschatologiczne, ponieważ dotyczy problemu zbawienia. Jezus sam ujawnia jej alegoryczny charakter. Gospodarzem jest tu Chrystus, Jego pomocnikami zaś są aniołowie. Żniwa symbolizują koniec świata, kiedy ludzie prawi (pszenica) zostaną oddzieleni od tych, którzy dopuszczają się zła (chwast). Pierwsi otrzymają nagrodę w postaci życia wiecznego i udziału w boskiej świętości, drugich natomiast spotka zasłużona kara. Z przypowieści wynika również, że Stwórca nie ma nic wspólnego z genezą ludzkiego zła, ponieważ zasiał On jedynie dobre nasienie. To nieprzyjaciel, czyli szatan, powoduje powstanie chwastu. Przypowieść wykorzystuje symbolikę agrarną, czyli obraz ziarna, który jest w Biblii częstą metaforą życia.
Historia o chwaście ma również sens dydaktyczny. Polega on na wskazaniu, że pomimo wysiłków złego ducha, dobro ostatecznie zwycięży, natomiast zło zostanie całkowicie zniszczone. Mówi się więc o tym, że zawsze warto opowiadać się po stronie absolutnej prawości. Nieprzypadkowo przypowieść kończy się przestrogą Jezusa: „Kto ma uszy, niechaj słucha”.