Ludyczność (od łac. ludus, czyli „gra”, „zabawa”) jest charakterystyczną właściwością literatury postmodernistycznej, wynikającą z zatarcia granicy pomiędzy sztuką wysoką a literaturą popularną.
Ludyczność polega na tym, że utwór podejmuje swoistą grę z czytelnikiem, niejako prowokuje go do odgadywania zawartych w dziele intertekstów, aluzji czy kryptocytatów. Ta cecha literatury odbiera jej zatem tradycyjną powagę, powoduje, że dochodzi do unieważnienia znanych opozycji (wysokie-niskie, sacrum-profanum itd.) i zakwestionowania kanonu literackiego.
Przedmiotem literatury może stać się to, co niskie czy schlebiające powszechnym gustom. Formą ludyczności jest zatem wykorzystywanie w dziele literackim elementów kultury masowej: fragmentów reklam, piosenek, komunikatów prasowych. Przejawem ludyczności może być również sięganie po gatunki charakterystyczne dla literatury popularnej, kryminał czy romans. Jednocześnie konwencje te zostają przywołane na zasadzie pastiszu lub parodii. Ważną kategorią estetyczną staje się w dziele postmodernistycznym ironia, zacierająca granicę pomiędzy tym, co mówi się serio, a tym, co jest jedynie prowokacją. W ten sposób dochodzi do przemieszania kategorii