Ironia to zarówno trop retoryczny, jak i jedna z najważniejszych kategorii estetycznych i filozoficznych postmodernizmu. Jeśli przyjąć jej najprostszą definicję, należałoby powiedzieć, że jest to wypowiedź, w której sens dosłowny jest zaprzeczeniem sensu ukrytego.
Ironia może przybierać formę kategorii estetycznej organizującej cały tekst, np. ironia romantyczna ujawniająca dystans autora do świata przedstawionego w poemacie dygresyjnym. Jeśli ironia jest zwrócona przeciw samemu autorowi, wówczas mamy do czynienia z autoironią.
Najważniejszymi teoretykami ironii w obrębie postmodernizmu są: Paul de Man, Harold Bloom i Richard Rorty.
Według de Mana, ironia jest ściśle związana z dekonstrukcją, a dokładnie – stanowi główną przyczynę zjawiska „misreading” (czyli „nieodczytania”). Jak wiadomo, de Man (podobnie jak Derrida) stoi na stanowisku, zgodnie z którym każdy tekst zawiera pewne elementy, które uniemożliwiają zbudowanie jego jedynej poprawnej interpretacji (otwiera się on na wiele możliwych odczytań). Najważniejszą rolę odgrywa zaś w tym wypadku ironia rozbijająca spójność wypowiedzi. Kategoria ta nie tyle odwraca sens, ile rozprasza go i czyni nieuchwytnym. W sensie filozoficznym
