Biografia
Krzysztof Zanussi urodził się 17 czerwca 1939 roku w Warszawie w rodzinie o włoskim pochodzeniu. Początkowo studiował fizykę na Uniwersytecie Warszawskim oraz filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim (na przełomie lat 50. i 60.). W tym samym czasie działał już w środowisku filmowym jako amator. W 1962 roku rozpoczął naukę na Wydziale Reżyserii Szkoły Filmowej w Łodzi. Ukończył ją w roku 1966. W latach 80. został kierownikiem Studia Filmowego „Tor”, jak również prezesem Stowarzyszenia Filmowców Polskich (1971-1983). Prócz pracy reżyserskiej ma na swoim koncie również scenariusze filmowe, felietony i zapiski-wspomnienia). Od 2002 roku pełni funkcję Wiceprzewodniczącego Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
Krzysztof Zanussi wykłada na Wydziale Radia i Telewizji im. Krzysztofa Kieślowskiego na Uniwersytecie Śląskim oraz w Collegium Civitas w Warszawie i na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Dziennikarstwa. Jest przewodniczącym Rady Programowej Akademii Multi Art, a także honorowym przewodniczącym włoskiego festiwalu Popoli e Religioni.
Twórczość
Do najważniejszych pełnometrażowych dzieł filmowych reżysera należą:
1969: Struktura kryształu
1970: Życie rodzinne
1971: Za ścianą
1972: Iluminacja
1974: Bilans kwartalny
1974: The Catamount Killing
1976: Barwy ochronne
1978: Spirala
1980: Kontrakt
1980: Constans
1981: Z dalekiego kraju
1982: Imperatyw
1984: Rok spokojnego słońca
1985: Paradygmat
1988: Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest...
1989: Stan posiadania
1990: Życie za życie. Maksymilian Kolbe
1992: Dotknięcie ręki
1995: Cwał
1997: Brat naszego Boga
2000: Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową
2002: Suplement
2005: Persona non grata
2007: Czarne słońce
2008: Serce na dłoni
2009: Rewizyta
2014: Obce ciało
2018: Eter
Filmy reżysera są kinem autorskim – do większości z nim Zanussi sam napisał scenariusze, pozostawiając jednak aktorom dużą swobodę w interpretacji tekstu. W realizacjach lat osiemdziesiątych dominowała tematyka wolności, zniewolenia, wyborów moralnych i symbolice ludzkiego losu ogólnie. Niejednokrotnie w jego fabułach pojawia się motyw śmierci i rozważania eschatologiczne. Zanussi traktuje także o problemach i zagadnieniach ponadczasowych takich jak miłość, sumienie czy poczucie szczęścia i spełnienia.