Biografia
Reżyser urodził się 27 czerwca 1941 roku w Warszawie. Swoje pierwsze krok w karierze reżysera stawiał tworząc filmy dokumentalne. Z czasem zaangażował się w produkcję fabularną i teatralną.
Krzysztof Kieślowski miał swoje rodzinne korzenie na Wołyniu (stamtąd pochodził jego ojciec). Jego rodzice poznali się i pobrali w stolicy w 1939 roku. Ojciec artysty pracował jako inżynier budownictwa, natomiast matka była urzędniczką. Młody Krzysztof odziedziczył po swoim ojcu tendencję do choroby płucnej, dlatego większość dzieciństwa reżyser spędził na kuracjach sanatoryjnych. Rodzina Kieślowskich wiele razy zmieniała miejsce zamieszkania, jednak najczęściej przebywali pod Dąbrową Górniczą i na Dolnym Śląsku. Kiedy Krzysztof zdobył podstawowe wykształcenie podjął naukę we wrocławskiej szkole pożarnictwa.
W 1957 roku Kieślowski rozpoczął naukę w Państwowym Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. Uczył się tam do roku 1962, pracował również jako garderobiany Tadeusza Łomnickiego czy Zbigniewa Zapasiewicza. Już wtedy marzył o karierze reżysera teatralnego, do tego jednak potrzebne było mu wykształcenie wyższe. To właśnie z tego powodu zdecydował się na Państwową Wyższą Szkołę Filmową w Łodzi – został do niej przyjęty za trzecim podejściem. Dyplom „łódzkiej filmówki” uzyskał w 1970 roku. Podczas studiów ożenił się z Marią Cautillo, z którą miał córkę Martę.
Krzysztof Kieślowski pracował nie tylko jako reżyser filmowy, zajmował się również tworzeniem scenariuszy i wykładaniem sztuki reżyserskiej na uczelniach filmowych. Artysta zmarł 13 marca 1996 roku w Warszawie z powodu choroby serca (rok wcześniej przeszedł poważny zawał). Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
Twórczość
Pierwsze wyreżyserowane utwory Kieślowskiego to etiudy szkolne pt. Tramwaj oraz Urząd (1966). W 1968 wyreżyserował film dokumentalny Zdjęcie. Na początku lat 70. Kieślowski skupiał się właśnie na tym gatunku filmowym – w nurcie dokumentalnym zrealizował m.in. Fabrykę (o fabryce traktorów w Ursusie), Byłem żołnierzem (na temat realiów II wojny światowej) czy Przed rajdem (film opowiadający o rajdowcu Krzysztofie Komornickim). W 1972 roku twórca, wspólnie z Tomaszem Zygadłą, stworzył film pt. Robotnicy ’71: nic o nas bez nas, który przedstawiał prawdziwe życie robotników po przejęciu w Polsce władzy przez Edwarda Gierka. Realizacja ta otrzymała zakaz projekcji, ukazała się wyłącznie w wersji mocno ocenzurowanej.
Pod koniec dekady Krzysztof Kieślowski powoli przechodził do realizacji filmów o charakterze fabularnym, wciąż pozostając jednak w kręgu dokumentalistyki o tematyce społecznej. Pierwszym pełnometrażowym filmem był Personel z 1975 roku, zaliczany do kina moralnego niepokoju. Pomimo słabej popularności, film zyskał przychylność krytyków. Pierwszym filmem kinowym wyprodukowanym przez Kieślowskiego była Blizna (tematem był konflikt dyrektora kombinatu przemysłowego z robotnikami). Następne filmy jego autorstwa to Klaps oraz Spokój (wszystkie dotyczyły realiów życia robotniczego). Spotkały się one z bardzo różnym odbiorem widzów i krytyków. Między rokiem 1977 a 1978 powstały cztery filmy dokumentalne – Nie wiem, Szpital, Z punktu widzenia nocnego portiera czy Siedem kobiet w różnym wieku.
Dużym sukcesem reżysera okazał się film pt. Amator, wypuszczony na ekrany w 1979 roku. Otrzymał m.in. złoty medal na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Moskwie. Ostatnim filmem dokumentalnym Kieślowskiego był Dworzec.
Na początku lat 80. pojawiły się dwie realizacje – tuż przed ogłoszeniem stanu wojennego ukazał się Krótki dzień pracy (o życiu sekretarza partii komunistycznej), a następnie Przypadek (opowiadający o studencie, decydującym się na zamieszkanie w Warszawie). W 1984 roku Kieślowski wyreżyserował Bez końca, który spotkał się z ostrą krytyką zarzucającą twórcy, że przedstawia obraz Polski w pesymistycznym świetle. Inni uznali tę wizję za niezwykle symboliczną i sugestywną.
Za namową Krzysztofa Piesiewicza reżyser stworzył cykl telewizyjny Dekalog (były to krótkie filmy moralitetowe, inspirowane przykazaniami Dekalogu). Cykl odniósł duży sukces, zarówno w Polsce, jak i za granicą. Następnie Kieślowski stworzył Podwójne życie Weroniki (produkcja polsko-francuska).
Dorobek filmowy reżysera zakończyła znana trylogia pt. Trzy kolory (nakręcona w latach 1993-1994). Nawiązywała do wydarzeń i idei rewolucji francuskiej. Kolejne filmy wchodzące w skład cyklu to: Niebieski, Biały oraz Czerwony.
Już od pierwszych realizacji filmowych Kieślowski ukazywał brzydotę ówczesnej Polski, podkreślając jej szarość i bezbarwność. Forma jego dzieł była raczej ascetyczna, a atmosfera ponura. Rozbudowane i ciekawe zabiegi wizualne zaczął stosować twórca od Dekalogu. Wyraźne zmiany w jego estetyce można dostrzec w momencie kręcenia Podwójnego życia Weroniki, w którym Kieślowski próbował już tworzyć zupełnie własną rzeczywistość, dzięki czemu film zyskał wiele uroku i malowniczości. Z biegiem lat na wadze przybrała muzyka, wybierana przez reżysera – pod koniec działalności wyraźnie wzmacniała ona przekaz jego scenariuszy.
 |
| Krzysztof Kieślowski, autor: Alberto Terille/www.wikipedia.org.pl |