Bogini miłości
„Hymn do Afrodyty” to utwór o charakterze pochwalno-błagalnym. Wiersz został napisany tak zwaną strofą saficką. Podmiotem tekstu jest zakochana kobieta, która prosi patronkę miłości o pomoc. W lirycznym wyznaniu poetka opisuje swój stan emocjonalny: doznaje miłosnego bólu i trosk. Sprawczynią owych uczuć jest sama Afrodyta. Podmiot nazywa boginię „zwodniczą córką Zeusa”. Przypisuje jej tym samym niestałość i przewrotność, które są właściwe również samej miłości.
Afrodyta jawi się więc jako bóstwo ambiwalentne – jednocześnie rani i wybawia od emocjonalnych kłopotów. Wenus jest w tekście Safony zarówno uosobieniem miłości, jak i osobowym bóstwem. Posiada ona atrybuty boskie: zasiada na tronie w złotym pałacu i przemieszcza się w rydwanie zaprzęgniętym w ptaki. Rozbudowana apostrofa do bogini wyraża najwyższy szacunek i podziw, jakimi kobieta obdarza patronkę miłości.
Tekst jest utrzymany w tonacji patetycznej. Nadprzyrodzone przymioty Afrodyty podkreśla się za pomocą wyszukanej leksyki, pojawiają się więc wyraziste epitety: „nieśmiertelna pani”, „kunsztowny tron”, „nieśmiertelna twarz”. Są to cechy wskazujące na hymniczny charakter utworu.
Bezpośredni kontakt z bóstwem
„Hymn do Afrodyty” posiada również znamiona liryki modlitewnej. Wenera nie jest tu bowiem jedynie konwencjonalnym znakiem spełniającym funkcję estetyczną, ale przedmiotem autentycznego uwielbienia i błagania. Afrodyta w tekście Safony to rzeczywistość transcendentna, z którą obcowanie ma sprzeczną naturę. Z jednej strony pomiędzy podmiotem a bóstwem istnieje ogromny dystans: Wenera zamieszkuje odległy pałac na Olimpie, z drugiej jednak dla swojej wyznawczyni gotowa jest go opuścić i przybyć na ziemię.
Safona w swoim wezwaniu do Afrodyty powołuje się na sytuację z przeszłości, kiedy patronka miłości objawiła się poetce, by udzielić jej pomocy. Podmiot w formie mowy zależnej przytacza słowa bogini, wskazujące na jej troskę i dobroć. Mamy tu do czynienia z opisem boskiej epifanii (objawienia). Safona relacjonując swoje spotkanie z Afrodytą, sięga po elementy mistyczne, pokazuje bowiem, że możliwy jest bezpośredni kontakt z bóstwem.
Miłość – najwyższą wartością
Kobieta mówiąca w tekście ma więc uzasadnioną nadzieję, że podobnie jak niegdyś, i teraz Afrodyta posłucha jej prośby i pomoże w zdobyciu serca innej kobiety, którą darzy miłością.
„Hymn do Afrodyty” stanowi wyraźną manifestację wiary poetki w istnienie autentycznej miłości. Autorka budując konwencję metafizyczną, a nawet mistyczną, pokazuje, że miłość jest dla niej sprawą najwyższej wagi – czymś, o co warto walczyć i w co warto angażować transcendentne siły. Taki stosunek Safony do miłosnych zagadnień podkreśla już sama hymniczna forma tekstu – hymn dotyczy kwestii najistotniejszych. Metafizyka przybiera tu kształt niezwykle osobisty, można wręcz pokusić się o stwierdzenie, że Safona ukazuje swoistą religię miłości.