Tytuł
Safona była założycielką szkoły dla dziewcząt. Jej poezja miłosna była kierowana głównie do jej uczennic. Dziewczyna, do której Safona kieruje swój utwór była dla poetki bardzo ważna. Darzyła ją szczególnym uczuciem. Być może uczucie to zostałoby przyjęte przez młodą dziewczynę, gdyby na horyzoncie nie pojawił się piękny mężczyzna. W związku z tym poetka musi pożegnać się ze swoją ulubienicą, nie kryjąc przy tym uczucia zazdrości. Inną interpretacją wiersza, może być pożegnanie Safony z mężczyzną, który pogardził uczuciami Safony na rzecz innej kobiety.
Sytuacja liryczna
Wiersz reprezentuję „lirykę bezpośredniego zwrotu do adresata” poprzez użycie formy 2 osoby liczby pojedynczej „ty”. Utwór stanowi intymny wyraz pustki i żalu, ale także ekspresji. Być może podmiot rozmawia też sam ze sobą, by dać upust swoim emocjom. Wówczas formę wiersza stanowiłby raczej monolog.
Analiza
W pierwszej strofie widzimy mężczyznę, który przysłuchuje się z oczarowaniem jakiejś osobie. Postać, która wywołała na nim takie wrażenie wprowadzona zostaje w strofie drugiej, jednak dowiadujemy się jedynie o jej pięknym uśmiechu. Dziewczyna robi również ogromne wrażenie na podmiocie lirycznym i te emocje opisane zostają w kolejnych zwrotkach:
Gdy słodko się uśmiechasz, moje serce
w piersi drży niespokojnie, zalęknione,
a gdy na ciebie patrzę, głosu z krtani
dobyć nie mogę.
Plącze mi się język, zamiera słowo,
powolny płomień przenika me ciało,
oczy tracą blask, to znów słyszę w uszach
przejmujący szum.[…]
Można przypuszczać, że podmiotem lirycznym wiersza jest sama autorka Safona, która żywi do adresata uczucie połączone z zazdrością, gdyż obiekt jej westchnień ulokował swoje uczucia gdzie indziej – w rzeczonym, urokliwym mężczyźnie.
Styl
Dzięki wykorzystanym licznym środkom stylistycznym takim jak przerzutnie, porównania czy hiperbole, utwór Safony wydaje się być bardzo obrazowy i plastyczny, a przy tym subtelny i tajemniczy.