Na terenach Azji Mniejszej w początkach XIV wieku, miejsce Turków seldżuckich zajęła nowa siła świata islamu – Turcy osmańscy. Ich nazwa pochodziła od założyciela dynastii osmańskiej – Osmana I (1259 – 1326). W roku 1290 władca ten ogłosił swoją niezależność od Seldżuków, a następnie podporządkował sobie sąsiednie emiraty.
Zajął również obszary bejów oraz pograniczne ziemie bizantyjskie. W drugim ćwierćwieczu XIV wieku, Turcy osmańscy rozpoczęli działania przeciwko Cesarstwu Wschodniemu. W bitwie pod Nikomedią w roku 1301, Osman zadał klęskę wojskom bizantyjskim.
Zdobycie Andrianopola przez Murada, wnuka pierwszego wodza Turków osmańskich, umożliwiła im wtargnięcie na obszary Bałkan. W wyniku bitwy na Kosowym Polu w roku 1389, podbili królestwo serbskie – utrata niepodległości przez Serbów.
Pierwszym krajem europejskim, które stanął na drodze ekspansji Turków osmańskich, były Węgry. Ówczesny władca – Zygmunt Luksemburczyk, dowodził połączonym siłom chrześcijańskiej Europy, ale w roku 1396 poniosły one klęskę pod Nikopolis.
W latach 1440 – 1443 Jan Hunyady na czele wojsk węgierskich zadał Turkom poważne straty w Siedmiogrodzie. Następnie przeniósł działania wojenne na obszary serbskie, a kolejno wyparł Tuków poza pasmo Bałkanów. Zmusił tym samym ówczesnego władcę tureckiego do prośby o zawieszenie borni.
Działania militarne zostały wznowione w roku 1444. Władysław Warneńczyk nie potrafił, pomimo początkowych sukcesów, zadać klęski znakomicie wyszkolonej armii tureckiej. Wspólnie z siłami węgierskimi wtargnął do Bułgarii, gdzie rozpoczął obleganie Warny. Pod murami miasta doszło do krwawej bitwy, która zakończyła się ostatecznie masakrą sił chrześcijańskich oraz śmiercią króla polskiego.
Po tych wydarzeniach przesądzone były losy Cesarstwa Bizantyjskiego, którego dobra ograniczały się zaledwie do Konstantynopola z nieznacznym okręgiem kilku wysepek na Morzu Egejskim i miasta Saloniki z odcinkiem wybrzeża.
29 maja w roku 1453 po długim oblężeniu, pod wodzą Mehmeda II armia turecka zdobyła Konstantynopol. Zajęcie miasta, które od tej pory miało być stolicą imperium osmańskiego oraz śmierć ostatniego cesarza – Konstantyna XI Dragazesa, oznaczały w praktyce koniec Cesarstwa Wschodniego.
Podbój stolicy umożliwił Turkom opanowanie wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Dodatkowo mieli oni również otwartą drogę do dalszego podboju Europy, który został zahamowany dopiero przez Jana III Sobieskiego w roku 1683 pod Wiedniem.
Posiadłości bizantyjskie weszły od tej pory w skład imperium osmańskiego. Sam sułtan przyjął po zwycięstwie swoich wojsk tytuł Kaizer – i Rum "Cesarz Rzymu", uznając siebie tym samym kontynuatorem linii cesarzy wschodnich. Z tego tytułu korzystali wszyscy sułtani tureccy, aż do roku 1946.
Upadek Konstantynopolu, a wraz z nim całego Cesarstwa na Wschodzie, uważany jest za przełomowy moment w dziejach Europy. Wtedy bowiem miała zakończyć się epoka średniowiecza, a rozpocząć się nowa – Odrodzenie.