Na początku XIV wieku na obszarze Azji Mniejszej pojawiła się nowa siła islamskiego świata, która zajęła miejsce Turków seldżuckich – Turcy osmańscy. Ostatni człon ich nazwy pochodził od imienia ich wodza – Osmana I (1258 – 1326). Ten ostatni był emirem tureckim, sułtanem od 1299 roku. Pozostając na służbie sułtanów ikonijskich, rozpoczął w Bitynii budowę własnego państwa.
Z czasem wraz ze swoimi gromadami nomadów, przeszedł od najazdów łupieżczych do trwałego podboju. Zajął terytoria częściowo niezależnych bejów seldżuckich oraz przygraniczne ziemie bizantyjskie. W roku 1299 ogłosił się władcą niezależnym od Seldzuków i Turcy osmańscy w krótkim czasie uzależnili od siebie resztę sąsiadów. Natomiast już w drugim ćwierćwieczu XIV weku rozpoczęli ofensywę przeciwko Bizancjum. W ich posiadaniu znalazły się kolejno – Brussa, Nikodemia oraz Nicea.
Jako główną przyczynę sukcesów Turków podaje się posiadanie znakomicie wyszkolonej armii. Składał się na nią: spahia – jazda, janczarzy – piechota. Dodatkowo siły Turków osmańskich walczyły ożywione duchem walki za wiarę – dżihad.
Na podbitych obszarach Turcy wykorzystywali istniejącą już administracje do tworzenia scentralizowanego systemu zarządzania państwem. Podstawą utrzymania urzędu oraz państwa było płacenie daniny na rzecz sułtana. Poza tym do przyczyn sukcesów tatarskich należy również zaliczyć łatwość z jaką Turkowie przyswajali wyższe kultury podbitych narodów.
Dodatkowo na ich sukcesy składał się również strach jaki siali wśród chrześcijańskiej Europy – rzezie urządzane przez Turków na podbitej ludności. Dochodził do tego również despotyczny charakter władzy sprawowany przez sułtanów.
Zdobycie Andrianopola przez Murada, wnuka pierwszego wodza Turków osmańskich, umożliwiła im wtargnięcie na obszary Bałkan. Tam też – w wyniku bitwy na Kosowym Polu w roku 1389, podbili królestwo serbskie. Od tego momentu Serbia na wielki utraciła niepodległość.
Pierwszym krajem europejskim, który stanął na drodze ekspansji Turków osmańskich, były Węgry. Ówczesny władca – Zygmunt Luksemburczyk, dowodził połączonym siłom chrześcijańskiej Europy, ale w roku 1396 poniosły one klęskę. Również jego następca Władysław Warneńczyk nie potrafił, pomimo początkowych sukcesów, zadać klęski znakomicie wyszkolonej armii tureckiej. Ten ostatni zginął pod murami Warny w roku 1444.
Natomiast w roku 1453 – po długim oblężeniu, armia turecka pod wodzą Mehmeda II Zdobywcy zajęła stolice bizantyjską – Konstantynopol. W efekcie nastąpił kres istnienia Cesarstwa Wschodniego. Od tej pory miasto stanowiło stolice sułtanatu, który w ciągu kilkunastu lat zakończył podbój ziem bałkańskich.
W skutek podbojów tureckich – Polska, Austria oraz państewka włoskie pozostawały od tej pory w stałym zagorzeniu ze strony Turków. Nastąpił również upadek Cesarstwa Bizantyjskiego – ostatniej pozostałości cesarstwa Rzymskiego. W skutek podbojów nastąpiła również islamizacja ludności słowiańskiej oraz greckiej, które znajdowały się pod rządami tureckimi. Turcy opanowali również ważne szlaki handlowe wiodące do Indii oraz Chin.