Prusy za panowania Fryderyka Wilhelma I i Fryderyka II - opracowanie, najważniejsze informacje

Młode państwo pruskie, powstałe dopiero na początku wieku XVIII z połączenia dwóch oddzielnych krajów władanych przez Hohenzollernów – Prus Książęcych i Brandenburgii -przeżyło w XVIII wieku swój złoty okres rozwoju. Prusy zawdzięczały to panowaniu dwóch wybitnych władców, ojca i syna – Fryderyka Wilhelma I i Fryderyka II Wielkiego.

Pierwszy z nich, panujący w latach 1713 – 1740, jest nazywany „królem - sierżantem”, ze względu na jego umiłowanie do armii i wojskowego drylu. Stworzył on potężną armię pruską, która mogła, dzięki wprowadzeniu obowiązkowej służby wojskowej, zmobilizować ogromną ilość rekrutów, była też świetnie wyposażona i wyszkolona.  Jest on twórcą pruskiego militaryzmu, jak również naczelnej pozycji armii w państwie.

Jego syn, Fryderyk II, miał zainteresowania zgoła inne od surowego ojca; stąd tez nazywany jest „królem – filozofem”. Oświeceniowe ideały nie przeszkodziły mu jednak w budowie nowoczesnego, absolutystycznego i scentralizowanego państwa, w którym urzędnicy posłusznie wykonywali wolę monarchy. Fryderyk II rozpoczął też serię wojen z sąsiadami – m.in. Saksonią, Bawarią i Austrią – które, pomimo trudności i wielu zawiłych zwrotów akcji pozwoliły mu na znaczne powiększenie terytorium kraju. Dodatkowo należy też pamiętać o roli, jaką władca ten odegrał w upadku Rzeczpospolitej, widząc w niej dogodny teren ekspansji.

Dzięki rządom tych dwóch władców Prusy stały się potęgą rangi europejskiej, a nawet światowej, mogącą z powodzeniem rywalizować o prymat w Europie.