Już w XV w. współdziałanie polskich oraz węgierskich Jagiellonów dotyczyło wspólnej polityki wobec Turcji. W stosunku to tego ostatniego państwa starano się zawierać wspólne rozejmy. Po stronie węgierskiej jednak silniej występowały tendencje do walki z państwem osmańskim. Z drugiej strony w Polsce opowiadano się raczej za pokojowym zabezpieczeniem granic.
Do końca XV w. jedynie ochotnicy polscy brali udział w wyprawach przeciwko Turcji – krucjata antyturecka Zygmunta Luksemburczyka z roku 1396 oraz z roku 1443 i 1444 wyprawy króla polskiego i węgierskiego Władysława Warneńczyka. Do pierwszego większego zatargu polsko – tureckiego doszło w okresie panowania Jana Olbrachta, a główną przyczynę stanowił spór o Mołdawie.
Natomiast za rządów Zygmunta I Starego, po doświadczeniach węgierskich oraz po klęsce pod Mohaczem, doprowadzono do zawarcia traktatu pokoju i przyjaźni Polski z Turcją. Traktat ten – zawarty w roku 1533, stanowił kanon polityki polskiej w stosunku do Turcji, aż do początku XVII wieku.
Tak więc do głównych powodów konfliktów polsko – tureckich należy zaliczyć zatargi o Mołdawie, na obszarze której oba państwa starały się umocnić swoje wpływy. Ponadto dochodziły do tego najazdy podległych sułtanowi Tatarów na ziemie Rzeczypospolitej. Z drugiej natomiast strony – najazdy podległych Polsce Kozaków zaporoskich na czarnomorskie wybrzeża Turcji.
Dodatkowo konflikt zaogniały również powiązania strony polskiej z Habsburgami. Ci ostatni bowiem stanowili głównych przeciwników Turcji na obszarze nowożytnej Europy. Poza tym po rozbiorze Węgier z połowy XVI w. – zajęcie Budy oraz całych środkowych Węgier przez Turcje, kraj ten bezpośrednio graniczył z Polską – kłopotliwy i zarazem niebezpieczny sąsiad.
Ostatecznie wybuchła wojna polsko – turecka, mająca miejsce w latach 1620 – 1621. Bezpośrednią przyczyną wybuchu konfliktu zbrojnego stało się spalenie przez Kozaków Warny w roku 1620.
Natomiast jako przyczyny pośrednie podaje się wcześniej już wspomniane najazdy tatarskie na Rzeczpospolitą oraz napady Kozaków na ziemie tureckie. Dochodziły do tego również ingerencje magnatów polskich w wewnętrzne sprawy tureckich księstw lennych – Mołdawia oraz Wołoszczyzna.
Dodatkowo doszło również do tzw. Wyprawy Lisowczyków (lekka nieregularna jazda polska). Wyprawa była skierowana przeciwko wojskom siedmiogrodzkiego księcia – lennika Turcji Gabora Bethlema. Ten ostatni oblegał bowiem Wiedeń w roku 1619.
Lisowczycy skutecznie uderzyli na Siedmiogród, zmuszając tym samym do przerwania oblężenia stolicy austriackiej – tzw. pierwsza odsiecz wiedeńska. W efekcie Gabor Bethelman został zmuszony do zawarcia rozejmu z ówczesnym cesarzem Ferdynandem II.