Po klęskach poniesionych w wojnach z Rzymem, Kartagina – za sprawą Hannibala, powoli zaczęła odbudowywać swój kraj. Stało się to też jedną z przyczyn pośrednich szukania przez rzymian pretekstu do ostatecznego rozrachunku z Kartagińczykami.
W tym celu Rzym wykorzystał zapis z traktatu pokojowego, który zabraniał Kartaginie podejmowania działań wojennych bez uprzedniej zgody. Władca państwa numidyjskiego Masynissa, który chciał stworzyć silne państwo aby w przyszłości mogło przeciwstawić się rzymianom, chciał z Kartaginy uczynić swoją stolice. W tym celu regularnie najeżdżał tereny kartagińskie, co ostatecznie doprowadziło do wybuchu wojny i tym samym pogwałcenie zapisu w traktacie pokojowym.
Rzym mając w pamięci wcześniejsze potyczki z Kartaginą, postanowił wykorzystać dogodną sytuacje. Prawdopodobnie również kartagińska żyzna ziemia odegrała swoją rolę.
Rzymianie kusząc Kartagińczyków pomyślnym wyrokiem w jej sprawie, zażądali w pierwszej kolejności wydania całego uzbrojenia, jednak już wtedy wiedzieli co postanowił senat rzymski. Znane jest powiedzenie Katona (głównego budowniczego planu zniszczenia Kartaginy) – „caeterum censeo Karthaginem” („zresztą uważam, że Kartaginę należy zniszczyć”).
Po całkowitym rozbrojeniu Kartaginy przekazano jej wyrok senatu, który był jednoznaczny z wyrokiem śmierci na miasto. Kartagińczykom nakazano opuszczenie miasta oraz osiedlenie się w odległości 15 km. od morza. Po odrzuceniu warunków rzymskich, rozpoczęły się walki trwające trzy lata, od 149 do 146 roku p.n.e.. Ostatecznie Kartagina padła, a zwycięskim dowódcą został wnuk pogromcy Hannibala – Publiusz Korneliusz Scypio Emilianus. Całe miasto zostało zrównane z ziemią tak, że nawet jego nazwa przestała od tej pory istnieć.
Zwykło się mówić, iż Kartagina przyczyniła się do wzrostu potęgi rzymskiej, ponieważ po jej klęsce nic już nie stało na drodze Rzymowi do wprowadzenia hegemonii na tym obszarze. Celem polityki Rzymu stała się ekspansja terytorialna. W ostatecznym rozrachunku pokonali państwa hellenistyczne, usunęli Macedończyków z terenów greckich, rozpoczęli podbój Półwyspu Iberyjskiego oraz doprowadzili do wzrostu znaczenia i potęgi Rzymu, zapewniając sobie rozległe panowanie na wiele lat.