Herman Goering - biografia, działalność, śmierć

Hermann Wilhelm Göring  urodził się 12 stycznia 1893 roku w Rosenheim, na terenie Cesarstwa Niemieckiego. Był synem zamożnego i znanego urzędnika kolonialnego. W dzieciństwie i młodości wykazywał zarówno dużą inteligencję, jak i skłonność do bójek i kłótliwość, co powodowało problemy w nauce. Ostatecznie w związku ze swoim charakterem i skłonnościami postanowił wstąpić do armii i od 1912 roku był młodym oficerem.

W czasie I wojny światowej Goering służył w armii Cesarstwa Niemieckiego, stając się z czasem jedną z rozpoznawalnych postaci. Podczas wojny wstąpił do lotnictwa i okazał się utalentowanym pilotem myśliwca, prędko znajdując się w szeregach czołowych niemieckich asów. Po śmierci najlepszego niemieckiego pilota, Manfreda von Richtchofena („Czerwonego Barona”), przejął dowodzenie nad jego eskadrą Jasta 11. Do końca wojny zestrzelił 22 samoloty.

Po zakończeniu wojny powrócił do Niemiec i przez jakiś czas imał się różnych zajęć, był m.in. kurierem lotnicznym, studiował też na uniwestytecie. Wtedy też poznał swoją żonę. Od początku połowy lat 20. był coraz bardziej związany z ruchem nazistowskim, ostatecznie zostając jednym z jego czołowych działaczy; wstąpił do partii w 1922 roku. W 1923 roku był zaangażowany w pucz monachijski, nieudaną próbę przejęcia władzy przez nazistów. Po niepowodzeniu Goering musiał udać się na czteroletnią emigrację, aż do czasu ogłoszenia amnestii. Powrócił do Niemiec w 1927 roku i prędko odzyskał dawną pozycję. Po przejęciu władzy w Niemczech przez nazistów w  1933 roku został mianowany premierem Prus. Goering cieszył się znacznym poparciem społecznym, był uważany za bohatera wojennego i lubiany przez ogół Niemców, jak również dowódców wojsk lotniczych.  Z tego też względu był on, od roku 1935 roku, naczelnym dowódcą Luftwaffe.

Późne życie Hermana Goeringa jest idealnym przykładem deprawacji człowieka przez władzę i przywileje. Wcześniej znany ze swojej atletycznej budowy i bystrości umysłu Goering znacznie się roztył, zaczął też brać różnorakie narkotyki. Po wybuchu II wojny światowej rozpoczął wielką akcję wywożenia z okupowanych terenów dzieł sztuki, które umieszczał w swojej rezydencji w Karinhall, która po zwycięstwie III Rzeszy miała stać się największym muzeum w historii Europy. Wykorzystywał przywileje do zdobywania różnego rodzaju zaszczytów, jednocześnie zaś  jego dowodzenie Luftwaffe przynosiło więcej szkody niż pożytku. Co najmniej dwa razy jego chełpliwe zapewnienia doprowadziły do niepowodzenia Niemców – w roku 1940 pod Dunkierką i w 1942 pod Stalingradem, gdzie zapewniał, że Luftwaffe jest w stanie sama wygrać bitwę.

W roku 1945 wiedząc o tym, że III Rzesza jest już u kresu sił, próbował zerwać z Hitlerem i prowadzić negocjacje pokojowe na własną rękę. Był on jednak zbyt znaną postacią, wiązaną ze zbrodniami Niemiec podczas wojny. Stąd też był jednym z głównych oskarżonych podczas procesu norymberskiego, gdzie został skazany na śmierć. Pewne źródła, zwłaszcza zaś relacje współwięźniów sugerują, że odstawienie narkotyków i używek wywarły duży wpływ na Goeringa, który w ostatnich dniach życia miał odzyskać część dawnej charyzmy i odwagi. Być może z tym też należy wiązać jego decyzję o samobójstwie, w miejsce śmierci na szubienicy. Były marszałek Luftwaffe zatruł się przemyconym do więzienia cyjankiem 15 października 1946 roku, kilka godzin przed planowaną egzekucją.