Ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej - eksterminacja narodu żydowskiego. Konferencja w Wannsee - historia, znaczenie

Aż do roku 1941 niemiecka polityka wobec Żydów nosiła znamiona działań improwizowanych, bez z góry przyjętego planu. Prawdopodobnie tak w istocie było – wydaje się, że aż do roku 1942 niemieckie władze nie miały jasno sprecyzowanego planu usunięcia ludności żydowskiej z terenów przez nią zajętych. Niektórzy prominenci partyjni chcieli dokonać masowych deportacji poza Europę, inni uważali, że jedynym wyjściem jest egzekucja. Stąd też często sprzeczne działania wielu instytucji i urzędów Rzeszy. Czasowym rozwiązaniem było osadzanie ludności żydowskiej w zamkniętych enklawach  - gettach.

Sytuacja  zmieniła się w roku 1942, kiedy do wojny włączyły się USA. Wydaje się, że to właśnie to wydarzenie i świadomość, że Niemcy walczą już praktycznie z całym światem, skłoniła przywódców NSDAP do stworzenia planu „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”. Pod tą eufemistyczną nazwą krył się w istocie prosty plan zabicia wszystkich Żydów na terytoriach okupowanych.

Jednym z kluczowych momentów dla decyzji o eksterminacji Żydów była tajemnicza konferencja w Wannsee, zorganizowana w 1942 roku. Byli na niej obecni przedstawiciele wszystkich najważniejszych urzędów Rzeszy. Większość dokumentów na temat obrad została zniszczona przed kapitulacją Niemiec, jednakże z tego, co udało się ocalić wiadomo, że rozważano tam praktyczne aspekty eksterminacji. Peawdopodobnie wtedy ustalono metody, środki i cały "harmonogram" oczyszczania Europy z narodu żydowskiego.

Od roku 1942 rozpoczęła się najtragiczniejsza faza Holokaustu, trwająca aż do końca wojny. Rozpoczęto rozbudowę istniejących już obozów koncentracyjnych, jak również budowę siatki nowych. Nasiliły się transporty Żydów do miejsc zagłady, w celu zaś zwiększenia „mocy przerobowej” podjęto decyzję o instalacji komór gazowych w obozach, jako „ekonomicznego” środka do pozbywania się „podludzi”. Zaostrzyła się polityka wobec osób ukrywających Żydów, całe getta były likwidowane i wywożone na śmierć. Przed śmiercią ratowała w zasadzie jedynie praca w zakładach przemysłowych, które potrzebowały taniej siły roboczej, były to jednak nieliczne przypadki. Zdecydowana większość Żydów znalazła śmierć w obozach. Szacuje się, że to w latach 1942 – 1945 zginęła przeważająca część z liczby 6 milionów zamordowanych podczas II wojny światowej Żydów.