Bitwa o Narwik - dowódca, przebieg i skutki, udział Polaków

W celu zabezpieczenia handlu z krajami skandynawskimi, przede wszystkim upewnieniu się, że krytycznie ważne dla gospodarki III Rzeszy dostawy rzadkich metali ze Szwecji nie zostaną przerwane, 9 kwietnia 1940 roku armia niemiecka dokonała inwazji na Norwegię. Kraj ten pozostawał od pewnego czasu w luźnym sojuszu z Aliantami, jednakże wszyscy zostali zaskoczeni zarówno skalą, jak i postępami wojsk niemieckich. W krótkim czasie od rozpoczęcia operacji praktycznie całe południe Norwegii zostało zdobyte przez Wehrmacht.

Na północy Norwegii wciąż jeszcze stacjonowały silne, choć mieszane siły Aliantów. Wśród grupy wojsk broniących północnej części kraju wchodziła francuska Legia Cudzoziemska, polska Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich (dowodzona przez gen. Zygmunta Szyszko-Bohusza) i oddziały angielskie. Dosyć szybko sformułowano też plan działania. Głównym celem Aliantów stało się w miarę sprawne odbicie ważnego portu w Narwiku, zajętego przez Niemców w pierwszej fazie operacji.

Sama bitwa składała się w zasadzie z dwóch głównych faz. Pomiędzy 13 a 28 maja Alianci toczyli ciężkie walki o miasto z grupą niemieckich wojsk, która została ostatecznie z niego wyparta. Port znalazł się pod kontrolą aliancką. Z czasem jednak okazało się, że szanse na pomyślną obronę północy Norwegii są niewielkie, a żołnierze są potrzebni wobec groźby inwazji na Wielką Brytanię. Wobec tego podjęto decyzję o planowej ewakuacji Narwiku. Do końca czerwca 1940 roku siły ekspedycyjne ewakuowały się, niszcząc uprzednio zabudowania portu.

W walkach tych wyróżnili się Polacy, zarówno w czasie zdobywania Narwiku, kiedy brali udział w szturmie na port, jak i podczas ewakuacji, kiedy to odsłaniali odwrót głównych sił. W walkach z flotą niemiecką, próbującą zniszczyć siły alianckie wyróżniły się także polskie okręty, niestety tracąc jeden z głównych okrętów, jakim był ORP "Grom".

Bitwa o Narwik nie zmieniła losów przegranej kampanii w Norwegii, dała jednak nadzieję na to, że siły niemieckie nie są niepokonane. Obrona portu i planowe jego opuszczenie były dla Aliantów cennym doświadczeniem bojowym.