silnie ucierpiały w na skutek podboju tureckiego oraz represji reżimów komunistycznych, obok cerkwi prawosławnej liczącą się liczbę wiernych mają kościoły monofizyckie (ich doktryna zakłada jedną naturę Chrystusa – natura boska wchłonęła naturę ludzką), jej wierni żyją w Armenii, jako mniejszość religijna w Syrii, Iraku, Libanie (kościół jakobicki) i w Egipcie (kościół koptyjski) i w Etiopii;
- kościoły protestanckie, których powstawanie zapoczątkowane zostało przez wystąpienie Marcina Lutra w 1517 roku, wśród których można wyróżnić kościoły głównego nurtu (często państwowe, niektóre z hierarchią duchowną) – luteranie, kalwini, anglikanie, metodyści oraz w większości młodsze (powstawały od XVIII do początku XX wieku), bardziej konserwatywne, wywodzące się z angielskiego purytanizmu – baptyści (liczni w USA), adwentyści, kościoły zielonoświątkowe (rozwijające się w krajach Ameryki Łacińskiej), najwięcej żyje ich w Wielkiej Brytanii i jej dawnych koloniach (kolonizowanych przez ludność białą) – USA, Kanadzie, Republice Południowej Afryki, Australii, Nowej Zelandii oraz w Szwajcarii, Niderlandach (Holandii), północnych Niemczech, krajach skandynawskich, Estonii i Łotwie oraz w szeregu krajów afrykańskich na południe od Sahary.
Drugą na świecie religią pod względem liczby wyznawców jest islam. Jego wyznawcy stanowią około 20% mieszkańców Ziemi. Powstał on w VII wieku dzięki działalności proroka Mahometa i rozprzestrzenił się dzięki podbojom (na początku arabskim) i działalności misyjno-handlowej. Stanowią większość ludności Afryki Północnej, Bliskiego Wschodu i Turcji, Iranu, krajów Azji Środkowej, Afganistanu, Pakistanu, Bangladeszu, Malezji i Indonezji. Wyznawcy Islamu liczni są też w Afryce na południe od Sahary, zwłaszcza w Somalii, Tanzanii, Etiopii, Sudanie, Czadzie, Nigerii, Nigrze, Mali, Senegalu i Gwinei. W Europie najwięcej jest ich na Bałkanach – przeważają w Albanii, albańskim Kosowie i w Bośni i Hercegowinie. Wielu islamskich imigrantów mieszka też we Francji, Wielkiej Brytanii, Niderlandach i Niemczech. Stanowią też liczną mniejszość w Indiach.
Większość muzułmanów to sunnici, dla których poza świętą księgą – Koranem, najważniejszym źródłem wiary i praw są opowieści o czynach i słowach Mahometa – tzw. sunna, czyli droga, tradycja.
Drugi z nurtów islamu – szyizm (10-20% muzułmanów), opiera się na twierdzeniu o wyłącznym prawie zięcia Mahometa – Alego i jego potomków do przewodzenia muzułmanom. Współcześnie szyci dominują w Iranie i Iraku, Azerbejdżanie, Bahrajnie. Liczni są też w Jemenie, Libanie, Turcji, Kuwejcie, Afganistanie i Pakistanie.
Trzeci najmniej liczny (egalitarny i rygorystyczny moralnie) odłam islamu – charydżyci żyją w Bahrajnie, Omanie (dominują – 75% ludności i rządzą), Tanzanii i w saharyjskich oazach w Algierii.
Z subkontynentem indyjskim wiąże się grupa wierzeń określana jako hinduizm. Wyznaje je około 1 mld mieszkańców Ziemi (14% ludzi). Są to głównie mieszkańcy Indii i Nepalu oraz obszary, gdzie pojawili się hinduscy osadnicy – kupcy i robotnicy na plantacjach (Gujana, RPA, Mauritius, Tanzania, Sri Lanka, Singapur, Indonezja – Bali, Fidżi, Wielka Brytania). Cechą wspólną wierzeń hinduistycznych jest uznawanie autorytetu świętych ksiąg – Wed, wiara w reinkarnację oraz prawo akcji i reakcji (karma). Na poziomie etycznym hinduiści wyznają zasady – ahinsy (nie czynienia krzywdy innym) i równości wszystkich ludzi (w praktyce jednak w Indiach występuje system kast oraz grupa nietykalnych). W XX wieku różne nowe nurty hinduizmu (np. Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kryszny – Hare Kryszna) stały się popularne