Europa jest kontynentem, gdzie w wieku XX wybuchły dwie wojny światowe, które pochłonęły 58-85 mln ofiar śmiertelnych na całym świecie. Po II wojnie światowej, poza wojnami towarzyszącymi rozpadowi Jugosławii nasz kontynent był właściwie wolny od konfliktów zbrojnych.
W tym czasie liczne konflikty toczyły się jednak na innych kontynentach. Miały one charakter wojen wyzwoleńczych w trakcie dekolonizacji (np. wojna algierska), czy konfliktów zastępczych pomiędzy mocarstwami atomowymi – Związkiem Radzieckim i USA, które wspierały przeciwne strony konfliktów toczacych się na świecie (np. wojna między Etiopią i Somalią o Ogaden w latach 1978-79). Wiele wojen w tym czasie (zwłaszcza od upadku komunizmu) miało i ma charakter wojen domowych, wybuchających na podłożu różnic etnicznych i religijnych.
W ostatnich latach szereg wojen toczyło się w krajach muzułmańskich.
W roku 2010 rozpoczęły się niepokoje w krajach arabskich, w rezultacie których w 2011 roku (arabska wiosna) doszło do zmiany lub próby zmiany kilku rządów autorytarnych (wśród przyczyn jest też trudna sytuacja na rynku pracy tych krajów). W Egipcie i w Tunezji niepokoje te miały charakter ulicznych protestów i oporu przed siłami porządkowymi, które doprowadziły do ustąpienia dotychczasowych władz. W Libii, Jemenie i Syrii doszło do wojen domowych (w Jemenie i w Syrii trwają one nadal). Szczególnie zacięte walki toczą się w Syrii, gdzie walka z dyktaturą Baszara Assada ma też charakter religijny. Siły rządowe opierają się na mniejszości religijnej Alawitów (wspieranej przez szyicki Hezbollah z sąsiedniego Libanu i szyicki rząd Iranu), zaś powstańcy to przede wszystkim sunnici (wspierani przez kraje arabskie). Zazwyczaj stronę rządową wspierają też inne mniejszości religijne Syrii – chrześcijanie, Druzowie.
W dalszym ciągu nierozwiązanym konfliktem jest konflikt izraelsko-arabski (w tym zwłaszcza izraelsko-palestyński). Trwa on z przerwami od 1947 roku. W tym czasie Izrael kilkakrotnie walczył z państwami sąsiednimi – Egiptem, Syrią, Jordanią i Libanem (z tym ostatni raz w 2006 roku). Z Egiptem i Jordanią stosunki uległy pewnej normalizacji. W dalszym ciągu trwa jednak konflikt z Syrią o zdobyte w 1967 roku przez Izrael Wzgórza Golan. Cały czas napięta jest sytuacja między Żydami i rządem Izraela a palestyńskimi Arabami (część z nich pozostała w Izraelu, część uciekła na Zachodni Brzeg Jordanu i do miasta Gazy, które przyłączono do Izraela po wojnie sześciodniowej z 1967 roku, reszta znalazła się w obozach uchodźców w Jordanii a potem Libanie, skąd atakowała Izrael). Po Pierwszej Intifadzie (powstanie Arabów przeciwko Izraelowi w latach 1987-1991) podjęta została próba pokojowego rozwiązania konfliktu i powstała tzw. Autonomia Palestyńska. Nie zakończyło to definitywnie walk Izraela z Palestyńczykami. Ostatnia odsłona konfliktu miała miejsce w listopadzie 2012 roku, kiedy armia Izraela podjęła próbę likwidacji przywódców wojskowych rządzącego w Strefie Gazy Hamasu. Strona palestyńska odpowiedziała ostrzałem rakietowym terytorium Izraela.
W dalszym ciągu niespokojna sytuacja polityczna panuje w Iraku. Kraj po pokonaniu reżimu Saddama Husajna przez Amerykanów i ich sojuszników w 2003 roku pogrążył się w wojnie domowej. Odsunięta od władzy mniejszość sunnicka z pomocą bojowników Al-Kaidy atakowała szyitów i żołnierzy koalicji. Ataki najczęściej przybierały postać zamachów bombowych. Również większość szyicka, która zdobyła władzę dzięki inwazji amerykańskiej w pewnych okresach atakowała Amerykanów. Trzecią grupą, która decyduje o sytuacji w Iraku, są Kurdowie. Zdobyli oni dzięki obaleniu Saddama Husajna szeroką autonomię w północno-wschodniej górskiej części kraju. Wspierali oni Amerykanów i szyitów w walce z sunnitami. W porównaniu z sytuacją w roku 2004 obecnie w Iraku jest stosunkowo spokojnie. Ostatnie zamachy bombowe miały jednak miejsce w tym miesiącu (czerwiec 2013).
Kurdowie są grupą wykazującą tendencje separatystyczne także w innych krajach regionu: Iranie, Syrii i Turcji (gdzie działa Partia Pracujących Kurdystanu). Liczyli oni na uzyskanie niepodległości po klęsce Turcji w I Wojnie Światowej. Tereny, które zamieszkiwali zostały jednak podzielone pomiędzy Turcję, Iran i brytyjski Irak. Partyzantka Kurdów była jednak zwalczana przez rządy państw, w których mieszkają. Saddam Husajn stosował przeciwko nim broń biologiczną. Obecnie Kurdowie są w dalszym członku zwalczani przez Turcję (które pod rządami islamistów nieco jednak złagodziła antykurdyjskie akcje), ale, jak wspomniano uzyskali autonomię w Iraku.
W dalszym ciągu trwa wojna pomiędzy mudżahedinami i talibami a żołnierzami NATO i armią rządową w Afganistanie. Wojna w Afganistanie toczy się od wkroczenia tam wojsk Związku Radzieckiego w 1979 roku, które zaprowadziły tam rządy zależnych od siebie komunistów. Po wycofaniu się armii radzieckiej (1989) wybuchła wojna domowa pomiędzy zwalczającymi ich różnymi grupami powstańców (mudżahedinów). W jej trakcie większość Afganistanu opanowali (1996) wspierani przez Pakistańczyków talibowie, którzy wprowadzili w kraju surowe prawo islamskie. Schronienie, którego udzielili oni przywódcy islamskiej organizacji terrorystycznej Al-Kaida (walczy z krajami Zachodu i zeświecczonymi reżimami w państwach arabskich) – Osamie Ben Ladenowi ściągnęło na nich po zamachu na WTC w 2001 roku atak wojsk amerykańskich, który odsunął ich od władzy. Nie udało się jednak do dnia dzisiejszego ich pokonać. W misji bojowej i stabilizacyjnej NATO (podobnie jak wcześniej w Iraku) uczestniczą też polskie jednostki wojskowe. Walki toczą się nie tylko w Afganistanie, ale i w sąsiednim Pakistanie. Pogranicze obu tych krajów zamieszkane jest bowiem przez Pusztunów. Wojna w Afganistanie ma też charakter etniczny. Talibowie wywodzą się bowiem z najliczniejszego narodu Afganistanu – Pusztunów. Przeciwko nim występowały inne ludy tego kraju – zwłaszcza Tadżycy.
Afganistan i Pakistan to tylko niektóre kraje, w których działają islamscy terroryści i powstańcy związani z Al-Kaidą. Walczyli oni w Iraku, walczą w Syrii po stronie powstańców, w Somalii oraz w Mali. Dokonali też zamachów terrorystycznych w krajach zachodnich: na wieżowce WTC w Nowym Jorku w 1994 i 2001 roku oraz zamachów w Madrycie (2005) i Londynie (2005) i inne.
Praktycznie od 1991 roku trwa wojna domowa w Somalii. Somalia jest jednolita etnicznie i religijnie. Rząd centralny właściwie jednak nie istnieje, a kraj podzielony jest pomiędzy poszczególne klany somalijskie i milicje religijne. Chaos polityczny w Somalii przenosi się też do sąsiedniej Kenii; skutkuje też rozwojem piractwa (porywanie statków handlowych dla okupu). Piraci tłumaczą porywanie statków zwł. rybackich m.in. tym, że korzystając z braku władzy w Somalii bogate łowiska ryb u jej wybrzeży są pustoszone przez zachodnie towarzystwa połowowe.
Trwa też konflikt pomiędzy muzułmańskim Sudanem a czarnym, animistycznym i chrześcijańskim Sudanem Południowym, który w 2011 roku ostatecznie ogłosił secesję od swego północnego muzułmańskiego sąsiada (pierwsza wojna domowa wybuchła jeszcze przed ogłoszeniem niepodległości Sudanu w 1953 roku). Obecnie powtarzają się walki graniczne między dwoma państwami sudańskimi o występujące tam tereny roponośne. Równocześnie jednak w Sudanie Południowym trwa rywalizacja pomiędzy członkami poszczególnych grup etnicznych. Także w prowincji zachodniej Sudanu (Dar Fur) trwały walki pomiędzy społecznościami czarnych rolników i arabskich koczowników. Rząd Sudanu wspierał tych drugich. Konflikt ten przeniósł się do sąsiedniego Czadu. Rząd Czadu wspierał bowiem rebeliantów z Dar Furu, a rząd Sudanu w odwecie rebeliantów z północnego Czadu.
Inny obszar w Afryce, gdzie cywilne rządy zagrożone są przez islamistów to Mali. W trwającej tam wojnie domowej początkowo przeciwko rządowi centralnemu występowali separatyści – Tuaregowie, pokonani jednak potem przez islamistów związanych z Al-Kaidą, ktorzy walczą teraz z armią Mali wspieraną przez Francuzów, próbując stworzyc państwo islamskie w zachodniej Afryce.
Niespokojnie jest też w Nigerii, gdzie nie ustają akty przemocy (zwłaszcza podpalenia świątyń) pomiędzy muzułmańskimi mieszkańcami północy kraju (Hausa) i chrześcijanami i animistami z Południa (Joruba i Ibo). W ostatnich dwudziestu latach krwawe wojny domowe toczyły się w Wybrzeżu Kości Słoniowej, Sierra Leone i Liberii.
Obszarem epizodycznych walk w dalszym ciągu jest Demokratyczna Republika Konga (dawny Zair), w której od obaleniu autorytarnych rządów Mobutu Sese Seko w 1997 roku trwa z przerwami wojna domowa, w którą wmieszały się państwa sąsiednie – Angola, Rwanda i Uganda (w różnych okresach od lat 70.tych do 90.tych tam też toczyły się wojny domowe, w Rwandzie skutkujące ludobójstwem Tutsich dokonanym przez Hutu).
W Azji w dalszym ciągu mamy do czynienia z nierozwiązanym konfliktem z okresu zimnej wojny. Po wojnie koreańskiej (1950-53) doszło do podziału Płw. Koreańskiego pomiędzy 2 państwa: północne (komunistyczne, wspierane przez Związek Radziecki/Rosję i Chiny) oraz południowe (kapitalistyczne, wspierane przez USA). Obecnie Rep. Korei (południowa) jest jedną z potęg gospodarczych świata, a KRL-D (północna) przechodzi trudności gospodarcze (łącznie z klęskami głodu). Posiada ona jednak broń jądrową, którą szachuje przeciwników domagając się pomocy finansowej i uznanie przez USA. Nieustannie prowokuje też południowego sąsiada, ostrzeliwując jego terytorium.
Inny konflikt w Azji Wschodniej, dotyczący Tajwanu też jest pozostałością zimnej wojny. Pokonany w 1949 roku przez komunistów rząd Czang Kaj Szeka schronił się na tej wyspie, gdzie chroni go flota i armia amerykańska. Chiny domagają się zakończenia tej secesji, reagując groźbami na zapowiedzi Tajwanu referendum niepodległościowego.
Pozostałe konflikty w Azji to konflikty graniczne między: Indiami i Chinami oraz o archipelagi wysp na morzach otaczających Chiny między Chinami a Wietnamem i Japonią. Konflikt graniczny wybuchł też w ostatnich latach miedzy Tajlandia a Kambodżą (kraje te walczyły ze sobą od XIII wieku). Pojawiają się też działania ruchów separatystycznych – mieszkańców Nowej Gwinei (Papuasi) przeciw rządowi Indonezji, narodów górskich (Karenowie, Shanowie i inni w Birmie/Myanmarze, muzułmańscy Ujgurzy i Tybetańczycy w Chinach), Tamilowie w Sri Lance (partyzantka Tamilskich Tygrysów pokonana w 2009 roku, problemem jest pojednanie Tamilów i dominujących Syngalezów).
Konflikty etniczne dotyczą też dawnych republik radzieckich – secesje: Naddniestrza z Mołdowii, Górskiego Karabachu (zamieszkanego przez chrześcijańskich Ormian) w muzułmańskim Azerbejdżanie, Osetii Południowej i Abchazji w Gruzji. Niespokojna sytuacja panuje tez na Północnym Kaukazie, chociaż Rosjanom udało się zlikwidować secesję Czeczenii.
W Europie największe konflikty etniczne i religijne wystpuja na Bałkanach – w trakcie wojny w Bośni (1993-96) walczyli ze sobą prawosławni Serbowie, katoliccy Chorwaci i muzułmańscy Boszniacy, walczące strony dopuszczały się wielu przestępstw wojennych względem ludności cywilnej. Następnym regionem konfliktów jest zamieszkane głównie przez Albańczyków Kosowo, uważane przez Serbów za kolebkę ich państwa. Uznanie jego niepodległości przez Serbię będzie prawdopodobnie podstawą dla podjęcia rozmów o przyjęciu Serbii do Wspólnoty Europejskiej. Problemem jest obecnie prześladowanie Serbów zamieszkałych w Kosowie przez Albańczyków. Pozostałe ruchy separatystyczne w Europie (np. kataloński w Hiszpanii i flamandzki w Belgii) wybierają drogę działań legalnych. Działania terrorystyczne podejmowali Baskowie i Korsykańczycy oraz katoliccy Irlandczycy w Irlandii Północnej.
W Ameryce Łacińskiej dużym problemem były lewicowe i partyzantki i prawicowe oddziały . Jedna z ostatnich z nich (FARC) porozumiała się z rządem Kolumbii w 2012 r. Z kolei w Meksyku problemem są zorganizowane gangi narkotykowe, terroryzujące służby państwowe i mieszkańców. W Amazonii oraz w południowym Meksyku uaktywniły się też grupy ludności indiańskiej, domagając się praw do decydowania o zamieszkanych przez nich terenach. W dalszym ciągu żywy jest też konflikt między Argentyną i Wielka Brytania o Falklandy.