Azję w 2010 roku zamieszkiwało ok. 4 mld 195 mln mieszkańców, co stanowi ponad 60% ludności świata (Azja jest najbardziej ludną częścią świata). Najludniejsze państwo Azji (i całego świata) to Chińska Republika Ludowa – mieszka w nich około 1 mld 338 mln ludzi (dodatkowo ponad 23 mln ludzi mieszka w kapitalistycznej Republice Chińskiej na Tajwanie). Następne pod względem liczby ludności państwo azjatyckie (i drugie na świecie pod względem liczby ludności) to: Indie (ponad 1 mld 173,1 mln mieszkańców). Chiny i Indie to jedyne państwa świata, których liczba mieszkańców przekracza 1 miliard.
Kolejne pod względem liczby ludności państwa Azji to: Indonezja (>232,5 mln mieszkańców), Pakistan (>184,4 mln mieszkańców) Bangladesz (>156 mln mieszkanców) i Japonia (>127,3 mln mieszkańców).
Średnia gęstość zaludnienia w Azji (bez europejskiej części Rosji) to 138,5 osoby/km2, a wliczając azjatycką część Rosji tylko 93 osoby/km2. Jest to średnio najgęściej zaludniony kontynent świata.
Największa gęstość zaludnienia występuje w państwie-mieście Singapur (>7 132 osób/km2). Jeszcze większą gęstość zaludnienia ma specjalny region administracyjny Chin – Macau (>17,7 tys. osób km2). Dużą gęstość zaludnienia mają też państwa wyspiarskie: Bahrajn (1 603 osoby/km2) oraz Malediwy (1 073 osoby/km2) i rolniczy Bangladesz (1 071 osób/km2). Ogólnie gęsto zaludnione są obszary rolnicze Pakistanu, Indii i Bangladeszu (Nizina Indusu i Nizina Gangesu), Indonezji (wyspa Jawa) i Chin (Nizina Północnochińska i tereny nadbrzeżne i doliny rzek w Chinach południowych).
Najmniejsza gęstość zaludnienia charakterystyczna jest dla państw pustynnego Płw. Arabskiego, stepowej i pustynnej, a lokalnie też górzystej Azji Środkowej i Azji Centralnej i Azji Północnej – Syberii. Gęstość zaludnienia Mongolii wynosi 1,8 osoby/km2, Kazachstanu – 6 osób/km2, Omanu – 9,6 osoby/km2 i Turkmenistanu – 10,1 osoby/km2. Azjatycka część Rosji ma średnią gęstość zaludnienia 2,5 osoby/km2.
Wśród państw azjatyckich ujemny przyrost naturalny występuje tylko w Japonii (-0,6‰ w 2009 roku). Ma też starzejącą się strukturę wiekową ludności – ponad 27% mieszkańców ma co najmniej 65 lat.
Stabilny dodatni przyrost naturalny mają inne kraje Azji Wschodniej – Chiny (+5,0‰, te jednak na skutek prowadzonej przez wiele lat polityki jednego dziecka mają bardzo mały udział dzieci w wieku do 5 lat w społeczeństwie ), Republika Korei (+4,3‰) i postradzieckie kraje Zakaukazia (Armenia - +4,3‰). Większy przyrost mają kraje Azji Południowej i Południowo-wschodniej – Indonezja (+12,2‰), Indie (+13,8‰), Wietnam (+11,3‰). Największy przyrost naturalny mają islamskie kraje Azji Zachodniej – np. Jordania (+24,4‰), czy Jemen (+27,2‰).
Kraje te mają stosunkowo młodą strukturę wiekową społeczeństwa – w Indiach np. grupa ludności w wieku od 5 do 30 lat stanowi ponad 60% populacji kraju, niewiele mniejszy jest udział tej grupy wiekowej w muzułmańskiej Turcji. Inną ważną cecha stosunków ludnościowych wielu krajów Azji (Chin, krajów Azji Południowej i Zachodniej jest przewaga liczbowa mężczyzn nad kobietami. Wynika to z czynników kulturowych (w społeczeństwach azjatyckich rodzice bardziej pragną męskiego potomka, jest więc mniejszy nacisk by dbać o życie i zdrowie dziewczynek) i ekonomicznych (na placach budów i w fabrykach w krajach znad Zatoki Perskiej pracuje wielu robotników kontraktowych zza granicy, ich rodziny pozostają w krajach ich pochodzenia).
Najbardziej zurbanizowane są niektóre kraju arabskie Azji Zachodniej (Katar – 98% ludności mieszka w miastach, Jordania – 83%, Arabia Saudyjska – 82%, Turcja – 71%). Silnie zurbanizowane
