Współcześnie w Australii i Oceanii mieszka około 38,5 mln ludzi, co stanowi tylko ok. 0,5% mieszkańców naszej planety. Od 2000 roku liczba ta wzrosła o ponad 7 mln ludzi (o ok. 18%). Szacuje się, że do 2050 roku ludność Australii i Oceanii przekroczy 55 mln.
Uważa się, że rdzenni mieszkańcy Australii i Oceanii przybyli tam z Azji. Ciemnoskórzy Aborygeni Australijscy, Papuasi i Melanezyjczycy przybyli do Australii i zachodniej Oceanii ok. 40 tys. lat temu. Fala ludów posługujących się językami austronezyjskimi (Mikronezyjczycy i Polinezyjczycy) dotarła tu dużo później – ok. 3 000 lat tamu, stopniowo zasiedlając coraz dalej na wschód leżące archipelagi (do Hawajów dotarli ok. 500 roku n.e. do Nowej Zelandii ok. 1 100 r. n.e.). Nawiązanie kontaktu z Europejczykami przyczyniło się do zapaści demograficznej rodzimej ludności tego obszaru (głównie pod koniec XVIII wieku i w XIX wieku, wcześniej tylko na Marianach). Było to związane przede wszystkim z chorobami przyniesionymi przez Europejczyków (np. na Hawajach, na których w momencie przybycia kapitana Cooka mieszkało kilkaset tysięcy rdzennych mieszkańców w 1900 roku pozostało ich tylko ok. 37,5 tys.). Innym czynnikiem była eksterminacja rdzennych mieszkańców przez europejczyków w trakcie wojen, np. mieszkańców Marianów przez Hiszpanów, czy mieszkańców Australii i Nowej Zelandii przez Brytyjczyków (np. rdzenni mieszkańcy Tasmanii wymarli całkowicie).
Średnia gęstość zaludnienia w Australii i Oceanii wynosi ok. 4,4 osób/km2. Wiąże się to przede wszystkim z małą gęstością zaludnienia pustynnej Australii (średnio 2,9 osoby/km2). Stosunkowo rzadko zaludniona jest też Papua-Nowa Gwinea pokryta wilgotnymi lasami równikowymi (13,1 osoby/km2) i Nowa Zelandia. Dużą gęstość zaludnienia mają niektóre małe wysepki – np. Nauru (438 osób/km2).
Mimo małej gęstości zaludnienia Australia jest najludniejszym państwem tej części świata – 22,4 mln mieszkańców. Kolejne państwa pod względem liczby ludności to: Papua-Nowa Gwinea (nieco ponad 6 mln mieszkańców – ponad 2,5 mln ludzi żyje na indonezyjskiej części Nowej Gwinei) i Nowa Zelandia (prawie 4,4 mln mieszkańców). Ponad milion mieszkańców mają też amerykańskie Hawaje. Z drugiej strony liczba ludności małych wysepek jest niewielka – np. na Nauru mieszka tylko ok. 9 300 mieszkańców (2010 rok), a brytyjska kolonia Pitcairn ma tylko 56 mieszkańców (potomków brytyjskich marynarzy ze statku Bounty i kobiet przywiezionych z Tahiti).
Przyrost naturalny w Australii i krajach Oceanii jest dodatni; jego przykładowe wartości to: w Australii 7,0‰, w Nowej Zelandii 8,0‰, w Tonga 12,8‰, a na Wyspach Marshalla 25,5‰. W Nowej Zelandii i w Australii ważnym czynnikiem powodującym wzrost liczby mieszkańców jest też dodatnie saldo migracji (do Australii w ostatnich latach przybywa ponad 160 tys. osób rocznie). Z kolei wiele państw Oceanii charakteryzuje się ujemnym saldem migracji – ich ludność odpływa gł. właśnie do Australii i Nowej Zelandii (ale z terytoriów związanych z USA, np. Marianów Północnych, czy Samoa Amerykańskiego, również do kontynentalnej/amerykańskiej części USA).
Struktura wiekowa Australii i Nowej Zelandii charakteryzuje się w porównaniu z Polską większym udziałem ludności zarówno w wieku do 19 lat (21,5% w Polsce, 24,8% w Australii, 27% w Nowej Zelandii), jak i w wieku 65 lat i więcej (13,6% w Polsce, 16,6% w Australii i 15,9% w Nowej Zelandii). Znacznie młodsze są społeczeństwa wielu państw Oceanii (np. w Papui-Nowej Gwinei ok. 36% ludności nie skończyło 15 lat, a tylko 3,6% ludności skończyło 64 lata).
Wśród rdzennej ludności Australii i Oceanii wyróżnić można ciemnoskórych