Powierzchnia lądowa Oceanii wynosi ok. 882 tys. km2. Składają się na nią liczne archipelagi wysp położonych na Oceanie Spokojnym.
Największe wyspy Oceanii to:
- Nowa Gwinea, o powierzchni 786 tys. km2 (2. pod względem wielkości wyspa na świecie),
- Wyspa Południowa Nowej Zelandii, o powierzchni 150,5 tys. km2,
- Wyspa Północna Nowej Zelandii, o powierzchni prawie 115,8 tys. km2,
- Nowa Brytania w Archipelagu Bismarcka, o powierzchni 36,5 tys. km2,
- Nowa Kaledonia, o powierzchni >16,3 tys. km2,
- Yos Sudarso, u wybrzeży Nowej Gwinei, o powierzchni ok. 11,7 tys. km2,
- Hawaii w archipelagu Hawajów, o powierzchni >10,4 tys. km,
- Viti Levu w archipelagu Fidżi, o powierzchni prawie 10,4 tys. km2,
- Nowa Irlandia w Archipelagu Bismarcka, o powierzchni 9,6 tys. km2.
- Wyspa Bougainville’a w archipelagu Wysp Salomona (należy do Papui-Nowej Gwinei), o powierzchni >9,3 tys. km2.
Większość tych wysp jest pochodzenia kontynentalnego. Niektóre (np. Hawaii, czy Nowa Brytania) są pochodzenia wulkanicznego.
Z reguły wyspy pochodzenia kontynentalnego i wulkanicznego są górzyste. W zachodniej części Nowej Gwinei znajduje się najwyższy szczyt całej Oceanii – Jaya w Górach Śnieżnych, o wysokości 4 884 m n.p.nm. Pod szczytem istnieje kilka niedużych lodowców (stopniowo zanikają). Lodowce (ponad 350) istnieją też w Alpach Południowych na Wyspie Południowej Nowej Zelandii. Najwyższe szczyty Alp Południowych sięgają ponad 3 000 m n.p.m. (Góra Cooka – 3 754 m n.p.m.). Najwyższy szczyt Hawajów – wygasły (ostatnia erupcja ok. 4,5 tys. lat temu.) wulkan tarczowy Mauna Kea ma wysokość 4 205 m n.p.m. Poza największymi wyspami sieć rzeczna jest krótka, rzeki z reguły mają duże spadki. Tylko na Nowej Gwinei istnieją 2 rzeki o długości przekraczającej 1 000 km (Sepik – 1 126 km i Fly – 1 050 km.)
Niewielkie i niewysokie (zwykle do kilku m n.p.m.) są atole koralowe. Dla przykładu wysepki tworzące największy w państwie Kiribati atol Tarawa mają łączną powierzchnię ok. 31 km2 i żadna z nich nie sięga powyżej 3 m n.p.m. Wewnątrz łańcucha wysepek tworzących atol leży płytka laguna. Atole są zbyt małe, by rozwinęła się na nich sieć rzeczna. Wody słodkie istnieją tylko jako jeziora lub wody podziemne, zasilane opadami. Ich zasoby są jednak niewielkie.
Ogólnie wyspy Oceanii dzielone są na: Polinezję (z której czasami wyodrębnia się Nową Zelandię), Melanezję i Mikronezję. Podział ten nie ma jednak podłoża fizycznogeograficznego, ale etnograficzne (uwzględnia gł. różnice antropologiczne, językowe i kulturowe pomiędzy wyspiarzami).
Wulkaniczne i niektóre kontynentalne wyspy Oceanii charakteryzują się dużą aktywnością sejsmiczną i wulkaniczną (część pacyficznego pierścienia ognia). Wiąże się to z występowaniem stref subdukcji skorupy oceanicznej w obszarze kolizji płyt litosferycznych: australijskiej i pacyficznej.
W rejonie stref subdukcji powstały liczne rowy oceaniczne, w tym najgłębszy na świecie Rów Mariański położony na wschód od mikronezyjskiego archipelagu Marianów (głębia Challengera osiąga wg różnych pomiarów od 10 911 do 11 022 m p.p.m.).
Do najbardziej znanych wulkanów Oceanii należą: Ruapehu na Wyspie Północnej Nowej Zelandii, o wysokości 2 797 m n.p.m. (ostatnia erupcja w 2007 roku), Mauna Loa na Hawajach, największy na świecie aktywny wulkan tarczowy (wyrzuca rzadkie lawy bazaltowe), o wysokości 4 169 m n.p.m., ostatnia erupcja w 1984 roku, czy Ulawan na Nowej Brytanii, o wysokości 2 334 m n.p.m., ostatnia erupcja w 2003 roku.
Region nawiedzają też trzęsienia ziemi. W roku 2009 trzęsienia ziemi na Samoa i wywołane przez nie tsunami spowodowało śmierć 192 osób. W 2011 roku (22 lutego) miał miejsce trzęsienia ziemi w okolicach miasta Christchurch na wyspie Południowej w Nowej Zelandii. Spowodowało ono śmierć 185 osób.
Większość wysp Oceanii leży w strefie klimatu gorącego – równikowego i zwrotnikowego. Średnia miesięczna temperatura powietrza zwykle nie spada tu poniżej 20°C, średnia temperatura maksymalna przekracza 30°C w najcieplejszych miesiącach. Klimat na większości wysp jest wilgotny (np. suma roczna opadów w stolicy Polinezji Francuskiej – Papeete przekracza 1 700 mm, w Port Moresby na Nowej Gwinei przekracza 1 000 mm, a w Port Vila na Nowych Hebrydach/Vanuatu – wynosi ponad 2 400 mm). Dużo niższe opady występują np. w Honolulu na Hawajach – ok. 430 mm rocznie (jest to obszar położone blisko centrum stałego Wyżu Hawajskiego). Niektóre niskie wyspy koralowe otrzymują bardzo niskie opady (<100 mm rocznie) – np. Wyspa Malden, czy atol Johnson. Równocześnie wysokie wyspy (sięgające ponad inwersję pasatową) otrzymują opady wysokie – np. Mount Waialeale na wyspie Kauai na Hawajach (>10 000 mm rocznie).
Dominuje tu cyrkulacja pasatowa. Czasami wpływa to na lokalne zróżnicowanie stosunków klimatycznych. Np. na górzystej Nowej Kaledonii stoki wschodnie eksponowane na wilgotne masy powietrza niesione przez pasaty są dużo wilgotniejsze niż zachodnie stoki pasma górskiego przecinającego wyspę. Często występują tu cyklony tropikalne.
Południowa część Oceanii (np. Wyspa Południowa Nowej Zelandii) mają klimat umiarkowany morski – z średnimi temperaturami najcieplejszego miesiąca ok. 15-17°C i średnimi temperaturami najchłodniejszego miesiąca ok. 7-8°C. Występują też tam duże kontrasty opadowe – w górach na zachodnim wybrzeżu Wyspy Południowej (we Fiordlandzie) opady przewyższają nawet 5 000 mm; po zawietrznej stronie Alp Południowych, w Otago wynoszą niewiele ponad 300 mm. Leżące jeszcze dalej na południe Wyspy Campbella mają klimat umiarkowanie chłodny.
Na większości wysp przeważa bujna, wilgociolubna roślinność – w zachodniej Oceanii (np. na Nowej Gwinei) wilgotne lasy równikowe i lasy monsunowe, na atolach koralowych – gaje palm kokosowych. Tylko na najsuchszych wyspach (takich jak Malden) występują suche zarośla, sawanna (np. zachodnia strona Nowej Kaledonii) i suche stepy (wschodni kraniec Wyspy Południowej Nowej Zelandii), a na najchłodniejszych i najbardziej wietrznych wyspach południowych (Wyspy Campbella) tundra.
Jeszcze bardziej oryginalny jest świat zwierzęcy wysp Oceanii. Częsty jest gigantyzm, a wśród ptaków utrata zdolności lotu. Wiele z nich to endemity. Na Nowej Zelandii występuje hatteria, prymitywny gad przypominający jaszczurkę. Żyją tam też papugi kaha, kea i kakapo z rodziny nestorów oraz nielotne ptaki kiwi. Na Nowej Gwinei pospolite są kazuary i rajskie ptaki. Wśród ssaków w przeszłości występowały przede wszystkim nietoperze. Zasiedlenie wysp Oceanii przez ludzi spowodowało jednak pojawienie się inwazyjnych gatunków zwierząt, takich jak szczur, czy kot domowy. Spowodowały one przetrzebienie oraz wyginięcie wielu gatunków pacyficznych. Niektóre gatunki wyginęły na skutek polowań (np. Maorysi wytrzebili olbrzymie ptaki moa na Nowej Zelandii). Liczne są też organizmy wodne, np. typowe tylko dla obszaru indo-pacyficznego węże morskie.