Powierzchniowa gęstość ładunku (σ) jest wielkością, która charakteryzuje rozkład ładunków elektrycznych na powierzchni danego przewodnika. Jest zdefiniowana jako stosunek wartości ładunku (q) do pola powierzchni (S), na której się on znajduje.
Wielkość ta jest bardzo ściśle powiązana z natężeniem pola elektrycznego (E), gdyż jak wynika z prawa Gaussa dla powierzchni kulistej:
gdzie 4πr2 = S – pole powierzchni kuli o promieniu r, ε0 – przenikalność elektryczna próżni, ε – przenikalność dielektryczna ośrodka.
Z przedstawionych równań wynika, że im większy jest promień kuli, tym gęstość powierzchniowa ładunku jest mniejsza i tym samym natężenie pola elektrycznego również jest mniejsze.
Na rysunku przedstawiono naelektryzowane ciało, które z prawej strony ma większy promień krzywizny niż z lewej.
Widać, że z lewej strony przewodnika ładunki są ciaśniej ułożone (jest większa gęstość powierzchniowa ładunku), co powoduje pojawienie się większego natężenia pola elektrycznego.