Zasada reprezentacji politycznej, inaczej zwana także zasadą przedstawicielstwa, wynika bezpośrednio z zasady suwerenności, ponieważ obecnie rolę suwerena przeważnie przyznaje się narodowi, czyli bardzo dużej grupie osób. W związku z tym nie jest możliwe jednoczesne i bezpośrednie sprawowanie władzy przez wszystkich do tego uprawnionych, zatem wprowadzono zasadę reprezentacji politycznej jako formę będącą w stanie zapewnić narodowi rzeczywisty udział w sprawowaniu władzy.
Zgodnie z zasadą przedstawicielstwa zakłada się, że naród jako suweren udziela swoim reprezentantom mandatu do sprawowania władzy w jego imieniu, ze względu na fakt, iż są oni wyrazicielami woli obywateli. Zatem zasada reprezentacji wprowadza władzę pośrednią, naród dokonuje wyboru swoich przedstawicieli przeważnie w cyklicznych, powszechnych i wolnych wyborach.
Mandat przedstawicielski może przybierać dwie formy, znaczenie się od siebie różniące – imperatywną oraz przedstawicielską. Pierwszy typ mandatu występował głównie w średniowieczu oraz w XIX wieku (także później w krajach realnego socjalizmu) i zakładał, że mandatariusz (przedstawiciel) jest wykonawcą jedynie instrukcji wyborców, w związku z tym mógł utracić mandat w momencie, kiedy nie wypełniał swoich obowiązków należycie. Natomiast podejście przedstawicielskie wskazuje na fakt, iż deputowani są reprezentantami całego narodu a nie tylko określonych wyborców czy okręgu wyborczego, zatem przedstawiciele się są zobowiązani do wypełniania instrukcji wyborców. Taki typ mandatu został upowszechniony od czasu rewolucji francuskiej z 1789 roku.