Najbardziej popularnym podziałem ruchów społecznych jest klasyfikacja zaproponowana przez socjologa Jana Szczepańskiego.
Zgodnie z nią możemy mówić o ruchach społecznych takich jak:
1. ruchy rewolucyjne – tj. mające na celu dokonanie gwałtownych, radykalnych zmian społecznych w krótkim czasie. Za środek osiągania swoich zamierzeń i postulatów ruchy te przeważnie przyjmują radykalne metody, np. przewrót rewolucyjny. Ruchom tym bardzo często towarzyszy masowa mobilizacja społeczeństwa;
2. ruchy reformatorskie – ruchy tego typu dążą do wprowadzania zmian społecznych na drodze stopniowych zmian, np. reform. W niektórych przypadkach mogą mieć m.in. charakter prawny;
3. ruchy ekspresywne – założeniem takich ruchów nie jest zmiana struktury społecznej, ale tylko wyrażenie, rozpowszechnienie swoich przekonań, postaw. Z reguły ruchy tego typu skupiają się wokół znanych osób, będących niejako autorytetem, wzorem dla nich. W ruchach ekspresywnych bardzo dużą rolę odgrywają wyznawane wartości oraz przekaz emocjonalny.
Inny podział zaproponował natomiast Jost Hallman. Zgodnie z jego podziałem można wymienić:
1. ruchy rewolucyjne – dążą do gwałtownych zmian we wszystkich dziedzinach życia społecznego;
2. ruchy walczące o prawa człowieka – tutaj dzielimy je na te o charakterze socjalnym oraz polityczno-ekonomiczne. Celem głównym jest w tym przypadku zagwarantowanie równości praw i sprawiedliwości;
3. ruchy walczące przeciwko ryzyku – za cel mają one kontrolę nad decyzjami państwowymi, ponieważ to państwo ponosi odpowiedzialność za bezpieczeństwo społeczne.
Ostatnia z klasyfikacji, zaproponowana prze Klausa Offe dzieli ruchy społeczne ze względu na czynnik historyczny. Wyróżnia on stare ruchy społeczne (istniejące od końca XIX wieku do lat 60. XX wieku) oraz nowe ruchy społeczne, tj. powstałe w latach 60. XX wieku jako rezultat kontestacji młodzieży.