Wiara we wstawiennictwo świętych to ufność, że święci mogą pośredniczyć w kontaktach żyjących z Bogiem i wspierać ich w uzyskiwaniu pomocy Pana w codziennych problemach. To przekonanie o orędownictwie świętych stanowi podstawę ich kultu w Kościele katolickim.
Źródłem wiary we wstawiennictwo świętych jest prawda o ich obcowaniu. Kościół głosi bowiem, że możliwa jest wzajemna wymiana darów duchowych między niebem, czyśćcem a ziemią, która realizuje się poprzez modlitwę, sakramenty (szczególnie Eucharystię) i odpusty. Zatem tak jak żyjący mogą uprosić wstęp do Królestwa Bożego dla dusz czyścowych, tak i święci mogą wstawiać się za wiernych u Boga. Ich orędownictwo jest właśnie wyrazem aktywniej więzi nieba i ziemi, a także realizacją w sposób doskonały przykazania miłości bliźniego.
Tajemnica świętych obcowania uwidacznia wiarę w jeden Kościół Powszechny (funkcjonujący w trzech wymiarach) oraz wiarę w Kościół jako wspólnotę (wspólnotę Boga z ludźmi i wspólnotę ludzi między sobą) – każdy, kto żyje w łasce uświęcającej, na swój sposób współpracuje w dziele zbawiania bliźnich jako członek Ciała Chrystusa, gdyż tylko On jest Zbawicielem i Pośrednikiem do Boga.
Prosząc o wstawiennictwo świętych należy zatem zawsze mieć na uwadze, że orędownictwo jest możliwe wyłącznie przez Syna Bożego i nie ma ono charakteru autonomicznego (niezależnego) – pośrednictwo świętych zawiera się „w” jedynym pośrednictwie Chrystusa. Ich wstawiennictwo należy rozumieć zatem jako służbę Bożemu zamysłowi wobec każdego z człowieka, co oznacza, że specyficzna pomoc, czy orędownictwo przypisywane określonemu świętemu pochodzą od Boga.
Sobór Watykański II przypomina, że istnieje „braterska troska” świętych o żyjących wiernych. Liturgia Kościoła przyzywa wstawiennictwa świętych m.in. w obrzędach kanonizacji, egzorcyzmów, święceń kapłańskich, ślubów zakonnych, chrztu oraz poświęcenia kościoła.