Beatyfikacją w Kościele rzymskokatolickim nazywa się akt ogłoszenia kogoś błogosławionym. Poprzedza ją proces kanoniczny, zwany procesem beatyfikacyjnym. Może on się rozpocząć najwcześniej 5 lat po śmierci danej osoby (przy czym zdarzają się wyjątki, tak było chociażby w przypadku papieża Jana Pawła II).
Kontrolę nad procesem kanonicznym (zarówno kanonizacyjnym, jak i beatyfikacyjnym) sprawuje postulator, którego zadaniem jest ustalenie, czy kandydat na ołtarze:
1) cieszył się wśród wiernych opinią świętości;
2) zginął śmiercią męczeńską;
3) wyróżniał się w swoim życiu ponadprzeciętną cnotą;
4) oraz czy za wstawiennictwem kandydata Bóg udziela swojemu Ludowi szczególnych łask (np. łaski uzdrowienia).
Po spełnieniu powyższych warunków rozpoczyna się dochodzenie diecezjalne. Postulator prosi o zainicjowanie postępowania ordynariusza diecezji, w której zmarł kandydat na ołtarze. Przedstawia przy tym jego życiorys i najważniejsze informacje o jego działalności, a także listę świadków, którzy będą składać zeznania w procesie kanonicznym. Od tego momentu kandydat tytułowany jest sługą Bożym. W trakcie procesu przedstawiciele Kościoła analizują wszystkie pisma kandydata i dotyczące go dokumenty (np. prace naukowe, artykuły, wydane książki, listy). Wyznaczone wcześniej osoby występują w charakterze świadków, wypowiadając się m.in. na temat życia świętego bądź łask, które otrzymali za jego wstawiennictwem.
Po zakończeniu postępowania w diecezji (które może trwać nawet kilkadziesiąt lat), dokumenty trafiają do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Watykanie. Na ich podstawie Kongregacja sporządza tzw. Positio – obszerne opracowanie o życiu i cnotach lub męczeństwie sługi Bożego. Przekazuje je Ojcu Świętemu, który następnie wydaje dekret o heroiczności cnót (wyznawca) albo o męczeństwie (męczennik).
Do wyniesienia kandydata na ołtarze potrzebne są jeszcze cuda dokonane za jego wstawiennictwem. Najczęściej są to uzdrowienia bądź nawrócenia. Należy przy tym zaznaczyć, że aby osoba została uznana za błogosławioną wymagany jest przynajmniej jeden cud, przy czym konieczność taka nie istnieje, jeśli chodzi o beatyfikację męczennika –wówczas wystarczy udowodnić fakt męczeństwa i ,że zostało ono zadane z pogardy na wiarę chrześcijańską.
Proces kończy się uroczystością beatyfikacji kandydata. Od tej pory można mu oddawać publiczny kult, ale tylko na określonym terenie (w danej diecezji, kraju, wspólnocie zakonnej). Kult powszechny przysługuje bowiem wyłącznie osobom uznanym za święte.
Obecnie aktu beatyfikacji dokonuje legat papieski. Zwykle po ogłoszeniu kandydata błogosławionym rozpoczyna się proces kanonizacyjny, zakończony uroczystym ogłoszeniem błogosławionego świętym. Do kanonizacji potrzebny jest jednak cud za wstawiennictwem błogosławionego, czyli nowy cud, mający miejsce dopiero po ogłoszeniu danego kandydata na ołtarze błogosławionym.
Zarówno beatyfikacja, jak i kanonizacja może dotyczyć tak poszczególnych jednostek, jak i całych grup. Regulacje dotyczące procesu znajdują się w konstytucji apostolskiej Divinus Perfectionis Magister wydanej 25 stycznia 1983 roku przez papieża Jana Pawła II.