W VIII w. zajęli się ewangelizacją ziem Tatarów, Mongołów, a także w Tybecie i Chinach. W IX i X wieku ochrzcili ludy ałtajskie. Byli również założycielami Kościoła św. Tomasza w Indiach południowych. W efekcie pod koniec X w. w obrębie wpływów Kościoła nestoriańskiego istniało co najmniej 20 metropolii z kilkoma biskupstwami w każdej, a sieć gmin rozciągała się od Jerozolimy po Pekin. Koniec jego potęgi nastąpił w XIV w. Wówczas warunki polityczne (m.in. podboje Tamerlana) zahamowały ekspansję nestorian. Część wiernych Kościoła Asyryjskiego została wymordowana, inni przeszli na islam, a niektórzy znaleźli schronienie w górskich obszarach obecnego Kurdystanu. Tam, w regionie biednym i nieprzystępnym, o bardzo srogim klimacie, przetrwali aż do początków I wojny światowej w 1914 r. Czas świetności Kościoła Asyryjskiego bezpowrotnie przeminął.
W czerwcu 1915 r., kiedy wojska tureckie zagroziły masakrą Asyryjczyków z Kurdystanu, chrześcijanie wschodniosyryjscy po blisko 500 latach opuścili Góry Hakkari i pieszo udali się na tułaczkę do rosyjskiej części Azerbejdżanu. Podczas wędrówki zginęło blisko 90 tysięcy wiernych Kościoła. Po I wojnie światowej Ci, którzy przetrwali, osiedlili się w Kurdystanie irackim, gdzie byli prześladowani przez Kurdów i Irakijczyków. W 1933 r. doszło do krwawej „Masakra z Samuel", w której zginęło tysiące mężczyzn, kobiet i dzieci. Ówczesny patriarcha Chimun XXIII został uwięziony, a następnie zesłany na Cypr, skąd udał się do Anglii. W konsekwencji swoją siedzibę w 1940 r. przeniósł do Stanów Zjednoczonych. Wielu Asyryjczyków, chcąc uniknąć represji, emigrowało do Syrii, Libanu, USA oraz do krajów Europy.
Kościół Asyryjski na Bliskim Wschodzie pozostał bez swego przywódcy. Na tym gruncie pojawiły się wewnętrzne schizmy i podziały. Ich przyczyną był m.in. spór o dziedziczenie urzędu patriarchy i reformy kościelne, które zaczął wprowadzać patriarcha Mar Chimun XXIII (skrócenie postów, wprowadzenie kalendarza gregoriańskiego). W efekcie od 1968 r. istnieją:
- Święty Apostolski Katolicki Asyryjski Kościół Wschodu, którego stolicą jest Teheran, ale patriarcha rezyduje w stanach Zjednoczonych (Morton Grove, Illinois). Podlega mu 8 biskupstw: 1 w Libanie, 2 w Iraku (Bagdad) 1 na Malabarze (Triczur), 2 w USA oraz po jednym w Kanadzie i Australii. Według różnych danych liczy od kilkudziesięciu do kilkuset tysięcy członków.
- Starożytny Apostolski i Katolicki Kościół Wschodu, który nie przyjął reform. Jego stolicą jest Bagdad. Patriarsze podlega jeden biskup w Syrii, 2 w Iraku (Kirkuk i Niniwa-Mosul), 2 w Malabarze (Triczur). Liczy zaledwie około osiem tysięcy członków.
Ponadto w połowie XVI wieku część wiernych Kościoła Asyryjskiego uznała władzę papieża i tak powstał Kościół chaldejski, nawiązujący nazwą do starożytnej Chaldei. Na jego czele stoi patriarcha, rezydujący w Bagdadzie z tytułem patriarchy Babilonii (od 1830 r.). Liczy około 400 tys. wiernych. Dzisiaj większość Chaldejczyków mieszka w Iraku. Diecezje (bądź archidiecezje) Kościoła znajdują się również w Iranie, w Turcji, w Syrii, w Libanie, a nawet w Stanach Zjednoczonych (biskupstwo w Detroit). Chaldejczycy zamieszkują także Kanadę, Australię, Gruzję i Egipt.
W ramach dialogu ekumenicznego doszło w 1994 r. do podpisania przez patriarchę Świętego Apostolskiego Katolickiego Asyryjskiego Kościoła Wschodu Mar Dinkha i papieża Jana Pawła II wspólnej deklaracji chrystologicznej, w której stwierdzono, że zaistniały w przeszłości spór dotyczący natury Jezusa był głównie wynikiem terminologicznych nieporozumień. Mówienie obecnie o Kościołach Asyryjskich,