Kościół Starokatolicki Mariawitów wyodrębnił się z polskiego Kościoła rzymskokatolickiego w 1906 roku. Powodem tego rozdziału był brak akceptacji ze strony polskich hierarchów oraz papieża dla działalności Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów, które powstało wskutek objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia, jakie otrzymała 2 sierpnia 1893 r. siostra zakonna Maria Franciszka Kozłowska (zwana Mateczką).
Sama nazwa „mariawityzm” wywodzi się od łacińskich słów Mariae vitam (imitantes), co oznacza „Maryi życie (naśladujący)”.
Członkami Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów zostali rzymskokatoliccy księża dostrzegający potrzebę odrodzenia duchowego wśród kleru i wiernych. W dużej mierze byli to ludzie młodzi, wykształceni i aktywni. Za główny cel obrali oni sobie szerzenie czci Pana Jezusa obecnego w Przenajświętszym Sakramencie i kultu Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.
W 1906 r. władze rosyjskie oficjalnie uznały Kościół Starokatolicki Mariawitów, a trzy lata później jego kapłani otrzymali sukcesję apostolską z rąk biskupów Kościoła Starokatolickiego w Holandii.
W 1935 w mariawityzmie doszło do rozłamu, w wyniku którego wyodrębniły się dwa ruchy mariawickie: Kościół Starokatolicki Mariawitów