Kościół Katolicki Mariawitów powstał w 1935 r. na skutek rozłamu w mariawityzmie. Ów podział był wynikiem sporu między wiernymi m.in. o rozmiar kultu założycielki, siostry Marii Franciszki Kozłowskiej (zwanej Mateczką), oraz o wprowadzenie kapłaństwa kobiet.
Po śmierci Mateczki w 1921 r. Jan Michał Kowalski, najbliższy współpracownik Franciszki Kozłowskiej i pierwszy biskup mariawicki, zaczął wprowadzać reformy w Kościele. Ich celem było podkreślenie różnic istniejących między mariawitami a rzymskimi katolikami. Arcybiskup Kowalski zniósł wówczas celibat i wprowadził ideę „małżeństw mistycznych” zawieranych między kapłanami a zakonnicami. Idea ta zakładała, że dzieci poczęte z ich związków rodzą się bez grzechu pierworodnego i są początkiem „nowej ery świata”. W 1929 r. abp Kowalski wprowadził również kapłaństwo kobiet, a w 1935 r. powszechne kapłaństwo (ludowe), które dawało świeckim przywilej sprawowania Mszy św. oraz udzielania sakramentów.
Dla części wiernych zmiany te były jednak za gwałtowne. Ci, którzy nie utożsamiali się z przeprowadzonymi reformami pozostali w Płocku, tworząc tam Kościół Starokatolicki Mariawitów. Abp Kowalski przeniósł się z kolei ze zwolennikami swoich idei do Felicjanowa. Utworzona w ten sposób wspólnota została nazwana Kościołem Katolickim Mariawitów. W języku potocznym stosuje się także określenia: denominacja felicjanowska, nurt abp Kowalskiego lub mariawityzm reformowany.
Wierni Kościoła Katolickiego Mariawitów główną cześć oddają Panu Jezusowi obecnemu w Przenajświętszym Sakramencie oraz Matce Boskiej Nieustającej Pomocy. Nie uznają prymatu papieża ani dogmatu o jego nieomylności. Odrzucają spowiedź uszną, celibat i naukę o odpustach. Dewiza wiernych Kościoła Katolickiego Mariawitów brzmi: Wszystko na większą chwałę Bożą, cześć Najświętszej Maryi Panny i naszej Najdroższej Mateczki.
Cechą charakterystyczną Kościoła Katolickiego Mariawitów jest silny kult Mateczki Kozłowskiej, uważanej za „małżonkę i oblubienicę Barankową” czyli duchową żonę Chrystusa oraz za niewiastę z Apokalipsy „obleczoną w słońce” i „przybraną w pas arcykapłański” zapowiadający kapłaństwo kobiet. Mateczce Kozłowskiej przypisuje się także szczególną rolę w zbawieniu świata; została ona wręcz zrównana w kulcie z Matką Bożą. Ku jej czci wprowadzono kilka świąt kościelnych, modlitw oraz litanii. Inną ważną postacią mariawityzmu nurtu felicjanowskiego jest abp Kowalski – uważa się go za świętego męczennika (zginął w 1942 r. w niemieckim obozie koncentracyjnym w Dachau) i za wcielenie Michała Archanioła.
Kościół Katolicki Mariawitów rozwinął dogmat o Trójcy Świętej, formułując wizję Trójcy Świętej wcielonej. Według tej koncepcji tak, jak Druga Osoba Trójcy Świętej – Syn Boży wcielił się w Jezusa Chrystusa, tak Bóg Ojciec wcielił się w Maryję, a Duch Święty w Marię Franciszkę Kozłowską.
Ośrodkiem Kościoła Katolickiego Mariawitów jest do dziś Felicjanów, wieś położona koło Płocka. Na jego czele stoi Rada Przełożonych, której przewodniczy arcybiskup. Większość duchownych stanowią kobiety (w 2011 r. – 8). Kościół dzieli się na dwie kustodie (diecezje): płocko-łódzką i warszawsko-lubelską. Obecnie zwierzchnikiem Kościoła Katolickiego Mariawitów jest biskupka Maria Beatrycze Daniela Szulgowicz.
Kościół Katolicki Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej ma uregulowany status prawny ustawą z dnia 20 lutego 1997 r. Obecnie należy do niego ok. 2 tysiące wiernych. Nie jest zrzeszony w żadnej międzywyznaniowej organizacji.