Konkordat (łac. concordatus – „uzgodniony”) to międzynarodowa umowa prawna zawierana między Stolicą Apostolską (dokładniej papieżem jako zwierzchnikiem Kościoła katolickiego) a danym państwem, która normuje stosunki między władzą świecką i kościelną w tym państwie oraz ustala zakres kompetencji w sprawach interesujących obydwie strony.
Konkordat dotyczy m.in. pozycji Kościoła katolickiego w danym państwie, kwestii nauczania religii, spraw własności i majątków kościelnych, ważności małżeństw sakramentalnych, wpływu władz świeckich na obsadę stanowisk biskupich, itd.
Za pierwszy konkordat uznaje się konkordat wormacki, zawarty 23 września 1122 w Wormacji między papieżem Kalikstem II a cesarzem Henrykiem V. Z kolei pierwszą polską umowę z papiestwem podpisał król Zygmunt I Stary – najpierw w 1519 r. z Leonem X (bulla Romanus Pontifex), a następnie w 1525 r. z Klemensem VII (bulla Cum singularem). Owe konkordaty dotyczyły obsadzania stanowisk kościelnych.
W Polsce obecnie obowiązuje konkordat z 1993 roku. Został on podpisany przez arcybiskupa J. Kowalczyka, Nuncjusza Apostolskiego w Polsce, i profesora K. Skubiszewskiego, ówczesnego ministra spraw zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej. Konkordat ten prezydent Aleksander Kwaśniewski ratyfikował dopiero pięć lat później, 23 lutego 1998 r. Tego samego dnia ratyfikacji dokonał także papież Jan Paweł II.
Aktualnie obowiązujący konkordat składa się z preambuły i 29 artykułów. Uznaje on osobowość prawną Kościoła i jego instytucji oraz gwarantuje m.in. nauczanie religii w szkołach publicznych, możliwość zakładania i prowadzenia placówek oświatowych i wychowawczych przez Kościół, opiekę duszpasterską nad żołnierzami, uznanie prawomocności małżeństwa kanonicznego, prawo Kościoła do posiadania i wykorzystywania własnych środków społecznego przekazu oraz do obecności w programach państwowego radia i telewizji.